W Pierwszym Liście św. Piotra czytamy: „(…) w całym postępowaniu stańcie się wy również świętymi na wzór Świętego, który was powołał, gdyż jest napisane: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty” (1P 1, 15-16). Wielu z naszych braci, którzy poprzedzili nas na drodze wiary w sposób doskonały zrealizowało to piotrowe wezwanie do świętości. Naśladując Jezusa gTBq. Wielki Post przygotowuje nas do przeżycia największej tajemnicy naszej wiary – Zmartwychwstania Pańskiego. Drogę Krzyżową rozważamy na pamiątkę cierpień, jakie Zbawiciel przeżył w czasie drogi od pretorium Piłata, gdzie został skazany na śmierć, aż na górę Kalwarię, gdzie umarł na krzyżu dla naszego zbawienia. Zbliża się kolejny piątek Wielkiego Postu, chcemy podzielić się z wami rozważaniami Drogi Krzyżowej, która nawiązuje do przeżywania naszego życia w małżeństwie. Rozważania zostały przygotowane przez czternastą ekipę warszawską na Wielkopostny dzień skupienia. Beata i Marcin Pińkowscy para odpowiedzialna Sektora Mazowieckiego DROGA KRZYŻOWA Rozważania dla małżonków WSTĘP Przystępujemy do rozważań tajemnicy męki Jezusa, historii zaślubin Jezusa ze mną i z Tobą. Historii dramatycznej, ale pełnej momentów miłości, historii otwierającej nam bramy życia wiecznego. Chcemy na tej drodze krzyżowej towarzyszyć Jezusowi i Maryi razem z naszymi współmałżonkami. Niech będzie to czas pogłębiania naszej więzi małżeńskiej, która zaczęła się od wypowiedzenia słów przysięgi. Ja N., biorę Ciebie N. za żonę (męża) i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz ,że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż, Panie Boże Wszechmogący, w Trójcy Jedyny i wszyscy święci. Któryś za nas cierpiał rany. Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami. STACJA I – Jezus skazany na śmierć K: Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, W: Żeś przez krzyż i mękę Swoją świat odkupić raczył. A gdy nastał ranek, wszyscy arcykapłani i starsi ludu powzięli uchwałę przeciw Jezusowi, żeby Go zgładzić. Związawszy Go zaprowadzili i wydali w ręce namiestnika Piłata. Wtedy Judasz, który Go wydał, widząc, że Go skazano, opamiętał się, zwrócił trzydzieści srebrników arcykapłanom i starszym i rzekł: «Zgrzeszyłem, wydawszy krew niewinną». Lecz oni odparli: «Co nas to obchodzi? To twoja sprawa».(…) Jezusa zaś stawiono przed namiestnikiem. Namiestnik zadał Mu pytanie: «Czy Ty jesteś królem żydowskim?» Jezus odpowiedział: «Tak, Ja nim jestem». A gdy Go oskarżali arcykapłani i starsi, nic nie odpowiadał. Mt 27,1-4, 11-12 A gdy nastał ranek… Jaką intencję wzbudzam w sobie każdego poranka? Czy wstaję by Boga swego chwalić, czcić i Jemu służyć? Czy potrafię opamiętać się w porę? Czy nie jestem tym, który wydaje na śmierć swoje małżeństwo, rodzinę za 30 srebrników odpoczynku, spokoju, kariery, dodatkowego zarobku… ile to znaczy wobec kresu naszego życia ziemskiego? Jezus mówi: “Ja jestem”. Kim ja jestem? Człowiekiem, chrześcijaninem, mężem/żoną, ojcem/matką… Czy moje “ja jestem” buduję na Bogu – moim stworzycielu? Moje “ja” istnieje tylko w Bogu? Mogę żyć tym, że to Bóg mnie stworzył, wszystko co dobre we mnie, każdy kawałek mnie, w którym ktoś się zakochał, każdy kawałek Ciebie, w którym ja się zakochałem… To moje “ja jestem” jest piękne… Jezus chce by to co w nas piękne wygrywało w codzienności! Dlatego oddał za nas życie. Ja jestem dobrym pasterzem, dobry pasterz daje życie swoje za owce. Nikt mi go nie zabiera, lecz ja je od siebie daję. Taki nakaz otrzymałem od Ojca mego (J 10, Któryś za nas cierpiał rany. Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami. STACJA II – Jezus bierze krzyż K: Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, W: Żeś przez krzyż i mękę Swoją świat odkupić raczył. Piłat, chcąc uwolnić Jezusa, ponownie przemówił do nich. Lecz oni wołali: «Ukrzyżuj, ukrzyżuj Go!» Zapytał ich po raz trzeci: «Cóż On złego uczynił? Nie znalazłem w Nim nic zasługującego na śmierć. Każę Go więc wychłostać i uwolnię». Lecz oni nalegali z wielkim wrzaskiem, domagając się, aby Go ukrzyżowano; i wzmagały się ich krzyki. W czasie liturgii sakramentu małżeństwa słyszymy: W imieniu Kościoła pytam was, jakie są wasze postanowienia. – Czy chcecie dobrowolnie i bez żadnego przymusu zawrzeć związek małżeński? – Czy chcecie wytrwać w tym związku w zdrowiu i w chorobie, w dobrej i złej doli, aż do końca życia? – Czy chcecie z miłością przyjąć i po katolicku wychować potomstwo, którym was Bóg obdarzy? Czy jesteśmy jako małżonkowie gotowi przyjmować na siebie codzienne trudności? Może wchodziliśmy w małżeństwo z nastawieniem, że wszystko będzie się dobrze układało, będziemy mieli zdrowie, odpowiednie środki materialne, wielu pomocnych ludzi dokoła? A nasza rzeczywistość może okazała się inna? Czy jesteśmy nią zawiedzeni? Może nasze codzienne krzyże są dla nas bardzo niewygodne i chętnie byśmy je zamienili na inne? Jezus chce być Panem naszego małżeństwa i razem z nami nieść trud i radość naszej relacji. Chrystus przecież również cierpiał za was i zostawił wam wzór, abyście szli za Nim Jego śladami (1P 2,21). Któryś za nas cierpiał rany. Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami. STACJA III – Jezus upada po raz pierwszy K: Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, W: Żeś przez krzyż i mękę Swoją świat odkupić raczył. Oto ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu (Łk 2,34). Ten pierwszy upadek zawsze jest bardzo bolesny. Czujemy się rozczarowani. Nasze wyobrażenia, założenia, czasem iluzje co do naszego współmażonka, małżeństwa i nas samych pryskają, a zostaje twarde doświadczenie upadku. To przykre i wzbudza w nas doświadczenie straty. To pierwsze doświadczenie, że nasze małżeństwo nie jest sielanką, że są momenty, kiedy boli, kiedy nie potrafimy siebie zrozumieć. To ten pierwszy poważny kryzys w naszym małżeństwie i pojawiające się pytania kwestionujące słuszność naszej drogi życiowej. Czasem myślimy: teraz nasze małżeństwo już nie będzie takie samo. Czy w tej sytuacji jednoznacznie opowiedziałem się za naszym małżeństwem? Czy zdecydowanie odrzuciłem wszelkie pomysły znalezienia zrozumienia i pocieszenia poza współmałżonkiem? U rodziców, znajomych, w moim hobby, pracy zawodowej czy tych obszarach, w których czuję się silny, ważny, doceniany? Czy kiedy jest trudno i czuję się zraniony przez współmałżonka myślę sobie, że choćby nie wiem co się działo, choćby mąż/żona postradał zmysły, to ja nie opuszczę, nie zostawię, będę solidnie i ciężko pracował, walczył o nasze małżeństwo? Czy są jakieś warunki, pod którymi dopuszczałbym możliwość rozwodu? Jezus widzi każdy nasz upadek, każdą porażkę. I za każdym razem wyciąga do nas swoją pomocną dłoń. Pan umacnia kroki człowieka i w jego drodze ma upodobanie. A choćby upadł, to nie będzie leżał, bo rękę jego Pan podtrzymuje. (Ps 37) Któryś za nas cierpiał rany. Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami. STACJA IV – Jezus spotyka swoją Matkę K: Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, W: Żeś przez krzyż i mękę Swoją świat odkupić raczył. – Synu, czemuś nam to uczynił? Widzisz z bólem serca szukałam ciebie. – Czemu mnie szukałaś? Nie wiesz, że powinienem być w domu Ojca mego? (Łk 2,48-50). Jezus, ukochany, jedyny Syn Maryi, uczy nas jak powinna wyglądać zdrowa relacja z rodzicami. Przyjął miłość, opiekę i wychowanie od swojej mamy, ale aby zrealizować swoją misję, musiał w pewnym momencie porzucić swój dom rodzinny. Maryja zaś jest nauczycielką matczynej miłości – zaakceptowała trudne powołanie Jezusa i w cichości, do końca mu w nim towarzyszyła. Tak samo każdy z nas, którego Pan Bóg powołał do bycia żoną i mężem, musi opuścić swojego ojca i matkę, aby połączyć się ze swoim współmałżonkiem i z nim budować nową rodzinę. Czy opuściłem zupełnie mój dom rodzinny, mój Nazaret? Czy mój mąż/żona i moja rodzina jest ważniejszy niż moja mama, ojciec, mój dom rodzinny? Czy w konfliktach jestem po stronie męża, żony? Czy nie mówię źle o nim? Jak wygląda moja relacja z rodzicami, teściami? Czy oddaję im należny szacunek, uwagę, nie pozwalając jednocześnie zakłócać naszej relacji małżeńskiej? Czy dążę do zdrowych relacji z nimi? Czy zapraszam Boga do tych relacji? Kogo słucham? Kto ma na mnie wpływ? Z kim podejmuję decyzje? Czy rzeczywiście mój mąż, moja żona jest dla mnie najważniejszą osobą na świecie? Jezus chce nas wyprowadzać z naszego Nazaretu, byśmy budowali zdrowe i pełne miłości rodziny. Dlatego opuści człowiek ojca i matkę, a połączy się z żoną swoją, i będą dwoje jednym ciałem. (….) W końcu więc niechaj także każdy z was tak miłuje swą żonę jak siebie samego! A żona niechaj się odnosi ze czcią do swojego męża! Któryś za nas cierpiał rany. Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami. STACJA V – Szymon pomaga Jezusowi nieść krzyż K: Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, W: Żeś przez krzyż i mękę Swoją świat odkupić raczył. I przymusili niejakiego Szymona z Cyreny, ojca Aleksandra i Rufusa, który wracając z pola właśnie przechodził, żeby niósł krzyż Jego. Mk15,21 Szymon został zmuszony do udzielenia pomocy. Nie miał na to ochoty, właśnie wracał z pracy, spieszył się do domu. Był zmęczony i głodny, miał prawo do odpoczynku. A jednak musiał podjąć jeszcze ten dodatkowy trud. Jak się okazało, dla niego – zbawienny. W tym miejscu warto zadać sobie pytanie czy my jako małżonkowie udzielamy innym pomocy? W szczególności czy pomagamy innym małżeństwom? Jaka jest to pomoc? Materialna, wsparcie psychiczne, może duchowe? Czy osoby znajdujące się blisko nas mogą liczyć na taką pomoc? Co najtrudniej byłoby nam poświęcić dla innych: nasze środki pieniężne, nasz czas, a może dobrą opinię jaką mamy jako małżeństwo? Z drugiej strony, czy potrafimy przyjmować ofiarną pomoc innych małżeństw dla nas? Może chcemy sobie zawsze poradzić sami, nie okazujemy naszej słabości innym, nawet małżeństwom z naszej ekipy? Może nie poprosimy o pomoc, bo wydaje się nam, że okażemy w ten sposób naszą słabość, niemoc, niezaradność? Jezus chce być Panem naszych relacji we wspólnocie. Prośmy go, byśmy potrafili jak On okazywać i przyjmować pomoc. Wielkie rzeczy uczynił mi wszechmocny, a Jego imię jest Święte. Okazał moc Swego ramienia (…) Głodnych nasycił dobrami (…) ujął się za swoim sługą Izraelem. Któryś za nas cierpiał rany. Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami. STACJA VI – Weronika ociera twarz Jezusowi K: Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, W: Żeś przez krzyż i mękę Swoją świat odkupić raczył. Było tam również wiele niewiast, które przypatrywały się z daleka. Szły one za Jezusem z Galileii usługiwały Mu. Tylko ta jedyna miała odwagę, by kochać i być blisko… Gest Weroniki dla postronnych obserwatorów musiał być aktem desperackim. Niósł za sobą ogromne ryzyko, że żołnierze będą interweniować. Jednocześnie jaką ulgę mogło dać wytarcie twarzy, gdy całe ciało Jezusa było wymęczone, obite, krwawiło? Logika zysków i strat podpowiadała, aby się nie wychylać, pozostać na swoim miejscu, pozostać obserwatorem. Weronika zadziałała zgodnie z logiką miłości i miłosierdzia: z odwagą przyniosła ulgę twarzy Jezusa. Przypomnijmy sobie te sytuacje w naszym małżeństwie, gdy nasz współmałżonek był mocno obolały. Może to były fizyczne urazy po jakimś wypadku, może to były zranione emocje po trudnej relacji z bliską osobą. Czy zachowałem się jak Weronika, pełna poświęcenia, nie zważająca na zagrożenie? Czy troskliwie i z miłością opiekowałem się obolałą i chorą żoną/mężem? Czy mogła do mnie mówić “tu mnie boli”, a ja z delikatnością całowałem wszelkie rany niosąc jej ulgę? Czy wreszcie byłem tym, który dostrzegł te rany, zmarnował dla niej swój czas opiekując się w potrzebie? Jezus pochyla się nad każdym cierpiącym. Prośmy go o tę samą odwagę i postawę serca, byśmy potrafili być wsparciem dla naszego współmałżonka. Żony bądźcie poddane mężom, jak przystało w Panu. Mężowie, miłujcie żony i nie bądźcie dla nich przykrymi! Któryś za nas cierpiał rany. Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami. STACJA VII – Jezus upada po raz drugi K: Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, W: Żeś przez krzyż i mękę Swoją świat odkupić raczył. Usłysz, o Panie, moją modlitwę. Nieprzyjaciel prześladuje mą duszę: me życie na ziemię powalił (Ps 142, Każdy kolejny upadek odbiera nie tylko siły, ale też motywację. Każde rozczarowanie, każde zranienie otwiera drzwi pokusie, by nie walczyć dalej, by się nie starać. Skąd Jezus czerpał siłę, by po każdym upadku iść dalej, dźwigając ciężki krzyż? Skąd ja biorę siłę do pokonywania trudów mojej codzienności? Gdzie mam swoje źródła? Czym się karmię? Czy proszę każdego dnia Jezusa, by mnie uzdolnił do bycia dobrym mężem, do bycia dobrą żoną? Czy słucham Jego Słowa i pozwalam aby przemieniało Ono moje myślenie, mój sposób patrzenia na nasze nieporozumienia, kłótnie, różnice? Czy przyjmuję Ciało Jezusa z wiarą, że to sam Bóg zamieszkuje we mnie i uzdalnia do przemiany? Jezus chce mnie karmić swoim Najświętszym Ciałem i napełniać mnie swym Świętym Duchem. Nic więcej nie trzeba! Wydobył mnie z dołu zagłady i z kałuży błota, a stopy moje postawił na skale i kroki moje umocnił (Ps 39,3). Któryś za nas cierpiał rany. Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami. STACJA VIII – Jezus rozmawia z płaczącymi kobietami K: Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, W: Żeś przez krzyż i mękę Swoją świat odkupić raczył. Za Jezusem szło wielkie mnóstwo ludzi, także kobiet, które zawodziły i płakały nad Nim. Lecz Jezus odwrócił się do nich i rzekł: – Córki Jerozolimskie nie płaczcie nade mną: płaczcie raczej nad sobą i nad dziećmi waszymi. Bo jeśli z zielonym drzewem to czynią, cóż stanie się ze suchym? (Łk 23, Może Jezus chciał mi i Tobie powiedzieć: Ja wypełniam wolę Ojca, idę do Niego. A gdzie są Wasze dzieci? Dokąd zmierzają? Głos Jezusa wzywał do nawrócenia, objawiał Miłość Ojca, pouczał o sprawach Bożych – czego dotyczą nasze słowa do najbliższych nam…? Jego wołanie sprawiło, że przyjaciel – Łazarz – wyszedł z grobu, choć dla wszystkich był już za długo w krainie umarłych, by żyć znowu… Jakaż siła MIŁOŚCI, która wyrywa ze szponów śmierci! Jak ja wołam mojego męża czy ze śmierci do życia, radości? Czy moje wołanie, tak głośne, by dzieci usłyszały, jest wyrazem mojej miłości, pragnienia spotkania z nimi czy zdenerwowania, rozdrażnienia, zniecierpliwienia? A może moje dzieci są w dobrym katolickim przedszkolu czy szkole i zwalniam się już z wpajania im codziennie, że tylko życie na fundamencie zaufania Bogu i miłości, którą widać w uczynkach, jest życiem w pełni? Jezus chce być Panem naszych serc. Prośmy go o łaskę wiary dla nas i naszych dzieci. Latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie, o ile nie trwa w winnym krzewie (J 15,4). Któryś za nas cierpiał rany. Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami. STACJA IX – Jezus upada po raz trzeci K: Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, W: Żeś przez krzyż i mękę Swoją świat odkupić raczył. Popchnięto mnie, popchnięto, bym upadł, lecz Pan mi dopomógł. Pan, moja moc i pieśń, stał się moim Zbawcą. (Ps118) Każdy upadek boli. Trzeci, czwarty, dziesiąty… Taka jest natura człowieka, będziemy upadać i dopóki żyjemy, będziemy popełniali błędy, ulegali pokusom, będziemy ranili siebie i naszych bliskich. Tylko Boża miłość miłosierna jest silniejsza niż nasza słabość. Upadać jest rzeczą ludzką, ale rzeczą diabelską jest trwać w upadku. I nie własnymi siłami możemy dźwignąć się z powrotem do życia w wierze, nadziei i miłości. Każdy grzech oddala nas od Boga. Ale przez to oddala nas też od współmałżonka. Grzesząc, upadając, zrywamy relację z Bogiem. Jednocześnie ranimy w ten sposób również żonę czy męża. Rana pozostaje, ale przyjęcie Bożego przebaczenia powoduje, że może ona się zagoić. Czy regularnie przyjmuję odpuszczenie grzechów w sakramencie pokuty i pojednania? Czy dbam o czas na codzienny rachunek sumienia? Czy pomagam współmałżonkowi w znalezieniu takiego czasu? Czy modlę się za męża/żonę? Czy staję razem z nim, w jednym szeregu, w jednej drużynie do wspólnej modlitwy, żeby wypraszać łaski dla niego, dla siebie, dla nas? Ale też czy moje serce jest na tyle hojne, że jestem gotowy przebaczać rany zadane mi w małżeństwie? Co dziś najtrudniej mi wybaczyć? Jezus ma moc udzielić łaski przebaczenia. Prośmy go, aby nasze serca w pokorze potrafiły ją przyjąć. Jeśli będziecie mieć wiarę jak ziarnko gorczycy, powiecie tej górze: “Przesuń się stąd tam!”, a przesunie się. I nic niemożliwego nie będzie dla was (Mt 17, 20). Któryś za nas cierpiał rany. Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami. STACJA X – Jezus odarty z szat K: Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, W: Żeś przez krzyż i mękę Swoją świat odkupić raczył. Gdy Go krzyżowali, rozdzielili między siebie Jego odzienie, rzucając o nie los (Mt 27,33-35). Jezus pozwala się ogołocić. Nic go już nie zdobi, nie ukrywa. Odarcie z szat to stanięcie w prawdzie, bez albo mimo wstydu. To wystawienie się na widok publiczny, na pośmiewisko. Czy ja potrafię stanąć w moim małżeństwie, przed moim małżonkiem i przed Bogiem w prawdzie? Razem z moimi wadami, słabościami, złymi skłonnościami, zaniedbaniami? Czy chcę przyznawać się do nich w modlitwie i w czasie dialogu małżeńskiego, czy ukrywam się pod maską, udając kogoś innego, silniejszego, bez skazy? Ile razy zdarzyło mi się unikać szczerej rozmowy z mężem czy żoną? Ile razy zlekceważyłem ważne tematy do rozmowy usprawiedliwiając się brakiem czasu, siły? Jak przygotowuję się za obowiązku “zasiadania”? Czy staram się rozmawiać z małżonkiem w świetle Bożej miłości, czy poruszam tylko bezpieczne, powierzchowne sprawy? Jezus jest Prawdą. Prośmy go, by usuwał nasze lęki i wstyd, które powodują, że nie potrafimy być prawdziwi i szczerzy w naszych małżeństwach. Trzeba porzucić dawnego człowieka, który ulega zepsuciu na skutek żądz polegających na fałszu, a odnawiać się duchem w waszym umyśle i przyoblec człowieka nowego, stworzonego według wzoru Boga w sprawiedliwości i świętości polegającej na prawdzie (Ef 4,22-24) . Któryś za nas cierpiał rany. Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami. STACJA XI – Jezus przybity do krzyża K: Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, W: Żeś przez krzyż i mękę Swoją świat odkupić raczył. I siedząc, tam Go pilnowali. (…) Ci zaś, którzy przechodzili obok, przeklinali Go i potrząsali głowami, mówiąc: «Ty, który burzysz przybytek i w trzech dniach go odbudowujesz, wybaw sam siebie; jeśli jesteś Synem Bożym, zejdź z krzyża!» Podobnie arcykapłani z uczonymi w Piśmie i starszymi, szydząc, powtarzali: «Innych wybawiał, siebie nie może wybawić. Jest królem Izraela: niechże teraz zejdzie z krzyża, a uwierzymy w Niego. Zaufał Bogu: niechże Go teraz wybawi, jeśli Go miłuje. Czy żołnierze musieli być aż tak brutalni? Czy musieli używać gwoździ? Czasem w naszym małżeństwie, rodzinie są rozmowy i sytuacje trudne, bolesne. Czasem są one konieczne. Czy jestem po stronie tych, którzy chcą ulżyć cierpieniu, zapewniają, że są blisko, chcą pomóc? Czy jestem po stronie nieczułych, brutalnych, wykorzystujących swoją przewagę? Ci drudzy mówią do Jezusa: “jeśli jesteś Synem Bożym, zejdź z krzyża!”. To pokusa dotycząca fundamentu, podstawy powołania. Dziecko Boga nie musi nic udowadniać, Bóg sam walczy o niego i daje zwycięstwo choć może nie według scenariusza ludzkiego. Czy ja daję się wciągnąć w tą diabelską grę czy mając świadomość mojej wartości Dziecka Bożego i wielkości mojego powołania wytrwać do końca? Czy jestem w swoim powołaniu, czy jestem żoną, mężem, mamą, tatą też wtedy gdy bardzo boli, gdy jestem już u kresu wytrzymałości i mam ochotę krzyczeć, płakać i wyć z bólu. Czy wytrzymuję te sytuacje? Czy szukam siły w modlitwie czy w niemoralnych rozwiązaniach? Bóg dał powołanie i da też siłę, przeprowadzi i da zwycięstwo. Małżonkiem twoim jest twój Stworzyciel, któremu na imię – Pan Zastępów; Odkupicielem twoim – Święty Izraela, nazywają Go Bogiem całej ziemi. (…) Na krótką chwilę porzuciłem ciebie, ale z ogromną miłością cię przygarnę. (Iz 54, Któryś za nas cierpiał rany. Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami. STACJA XII – Jezus umiera na krzyżu K: Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, W: Żeś przez krzyż i mękę Swoją świat odkupić raczył. Lecz Jezus mówił: «Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią». Łk23,34 Tak trudno jest nam zgodzić się na największą prawdę o Bogu-Miłosiernym: z miłości do człowieka jest gotów na wszystko, nawet do śmierci i to śmierci w hańbie, zniesławieniu, odrzuceniu. Tak trudno jest nam przyjąć postawę “oto ja, poślij mnie”. Budujemy swój wizerunek, swoją pozycję, budujemy szacunek o nas samych. Również w małżeństwie. Ile razy pojawiają się myśli: gdyby ona mnie szanowała, nie odzywałaby się do mnie w ten sposób; gdyby on mnie kochał, byłby dla mnie bardziej czuły. A małżeństwo sakramentalne czasem wymaga, aby umrzeć w swoich pragnieniach, dążeniach czy planach. Prędzej czy później pojawią się sytuacje, w których będziemy musieli dokonać wyborów: uczynić coś dla siebie, dla współmałżonka, dla wspólnego dobra? Nie jest to proste, ale czy chcielibyśmy, żeby Pan tak przemieniał nasze serca, żeby tak je ukierunkowywał, aby zawsze opowiadały się za dobrem? Aby zawsze pragnęły dobra naszego małżeństwa, nawet kosztem niezrealizowania się naszych osobistych planów i zamiarów? Czy dla dobra naszego małżeństwa jestem gotów wyrzec się moich egoistycznych pobudek? Czy dla dobra naszego małżeństwa jestem gotów służyć mojemu współmałżonkowi i dzieciom? Jezus ukochał nas bezwarunkowo. Ma moc obdarzyć taką miłością małżonków, którzy go o to proszą. Mężowie miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie (Ef 5,25). Któryś za nas cierpiał rany. Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami. STACJA XIII – Ciało Jezusa zostaje zdjęte z krzyża K: Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, W: Żeś przez krzyż i mękę Swoją świat odkupić raczył. Potem Józef z Arymatei, który był uczniem Jezusa, lecz krył się z tym z obawy przez Żydami, poprosił Piłata, aby mógł zabrać ciało Jezusa. A Piłat zezwolił. Poszedł więc i zabrał ciało Jezusa. Zostało Ciało. Bez życia. Poranione, posiniaczone, ze znakami męki i cierpienia. Widać na nim ślady po gwoździach, przebity bok, rany od cierni. Jak trudno mi pomyśleć, że czasami podobnie wygląda moje małżeństwo. Próbujemy je upiększać, tuszować siniaki, zakrywać rany… ale ciało już nie jest tak zdrowe, sprawne jak dawniej. Co widzą Ci, którzy nas obserwują? Co widzą moje dzieci? Moi rodzice, moja wspólnota gdy patrzą na mnie, na mojego współmałżonka, na nasze małżeństwo? Czy widzą radość czy smutek? Miłość czy walkę? Życie czy śmierć? Ciało Jezusa po zdjęciu z krzyża zostało oddane Matce. Maryja, która tak jak kiedyś tuliła w swych ramionach ciało swego synka narodzonego w Betlejem, tak teraz tuli martwe ciało Zbawiciela świata. Nie może mu wrócić życia, jeszcze nie teraz, nie ona, ale może swymi łzami je obmyć z krwi, swymi dłońmi może je namaścić i okryć, może przywrócić mu godność. Jezus daje nam swoją matkę, bo nikt lepiej nie opatrzy naszych ran. Tylko Nasza Pani. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: “Niewiasto, oto syn Twój”. Następnie rzekł do ucznia: “Oto Matka twoja”. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie. Któryś za nas cierpiał rany. Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami. STACJA XIV – Ciało Jezusa złożone do grobu K: Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, W: Żeś przez krzyż i mękę Swoją świat odkupić raczył. Zabrali więc ciało Jezusa i obwiązali je w płótna razem z wonnościami, stosownie do żydowskiego sposobu grzebania. A na miejscu, gdzie Go ukrzyżowano, był ogród, w ogrodzie zaś nowy grób, w którym jeszcze nie złożono nikogo. Tam to więc, ze względu na żydowski dzień Przygotowania, złożono Jezusa, bo grób znajdował się w pobliżu. (J 19,31-42) To musiał być koniec dla wszystkich. Jezus umarł, jego ciało złożono w grobie, na zawsze. To było ostatnie pożegnanie. Ale jednak Bóg zwyciężył! Pokonał śmierć, pokonał grzech, który do śmierci prowadzi. Tak samo ma moc zwyciężyć każdy mój grzech, każdy grzech, który niszczy małżeństwo – egoizm, brak zaufania i wiary we współmałżonka, oziębłość, lekceważenie, ucieczkę w przyjemności i używki, brak czasu, przemoc psychiczną i fizyczną, zdradę, pornografię, antykoncepcję, kłamstwa. Każdy grzech Jezus zabiera do grobu, jeśli mu na to pozwolę, jeśli mu go oddam, jeśli zdecyduję się przejść z nim tę trudną drogę, od śmierci do życia Połóż mię jak pieczęć na twoim sercu, jak pieczęć na twoim ramieniu, bo jak śmierć potężna jest miłość, a zazdrość jej nieprzejednana jak Szeol, żar jej to żar ognia, płomień Pański. Wody wielkie nie zdołają ugasić miłości, nie zatopią jej rzeki. Któryś za nas cierpiał rany. Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami. Wstęp: Lament Franciszka Obejmuję Cię Krzyżu zbawienny O ciernista Głowo Krwawiąca W Twojej koronie Miliardy ludzkich cierni Kolejne trumny Bez konduktu Samotnie Odeszli Wielcy mędrcy Nowi apostołowie Pozostał głuchy jęk Pozostało słowo Obejmuję Cię Krzyżu zbawienny O ciernista Głowo Krwawiąca Gdy zdejmą Twoje ciało Otulimy je w słowa Modlitwy Ojcze nasz Chlebie nasz Zachowaj nas Ocal nas Samotnie u stóp Domu Piotra Obejmuje Cię Krzyżu zbawienny Stacja I Pan Jezus skazany na śmierć Tłumie bezlitosny tłumie krwawy oskarżasz tłumie wieloimienny tłumie zapomniany wydajesz tłumie maso tłumie bezowocny skazujesz tłumie grzeszny tłumie skarlały przybijasz Stacja II Pan Jezus bierze krzyż na swe ramiona Belko nazareńska belko budująca stawiasz miasta belko ciężarze belko krzyżu przygniatasz ramiona belko planeto belko wszechświecie ocalasz Stacja III Pan Jezus upada pod krzyżem Tłumie szydzący tłumie gardzący pogarda Jezusie milczący Jezusie bezsilny Jezusie upodlony upadasz pod krzyżem upadasz pod ciężarem kruszeją kolana Stacja IV Pan Jezus spotyka Matkę Bolesną Matko Wybrana Matko Niepokalana Twój syn Matko Bolesna Matko Krwawiąca patrzysz na krzyż Matko Litościwa Matko Opatrzności w poniewierce Matko Bezsilna Matko pełna łez obok Twój syn Stacja V Szymon z Cyreny pomaga Panu Jezusowi dźwigać krzyż Skrusz duszę swoją skrusz twardą Szymonie nic z tego nie rozumiesz Chrystus bezsilny Chrystus cierpiący Szymonie współcierpisz towarzyszysz niesiesz drzewo krzyża czujesz jego ciężar chłopie z Cyreny tego sądnego dnia zalękniony człowieku Stacja VI Św. Weronika ociera twarz Panu Jezusowi Cierpi Jerozolimka słaba dziewczyna skromna widząc umęczonego ociera twarz Chrystusa bez wahania Ona jedyna z tłumu nieobojętna zwykła cierpiąca Jerozolimka na chuście twarz Pana pamiątka Stacja VII Pan Jezus po raz drugi upada pod krzyżem Niczym Achilles albo Hektor naprężasz ostatkiem sił mięśnie upadasz by podnieść się natychmiast mężny silny wytrwały boski Jezusie po raz drugi pod ciężarem belki upadasz by się dźwignąć Stacja VIII Pan Jezus spotyka płaczące niewiasty O córki Jerozolimskie o matki żony nie zakrywajcie twarzy nie lamentujcie nie płaczcie nade mną nie mnie trzeba trwogi nie mnie trzeba żałości zadbajcie o tych którzy mają przyjść do mnie Stacja IX Pan Jezus po raz trzeci upada pod krzyżem Uwierają mnie gwożdzie wbite w czoło w ręce i nogi twarz moją rozkrwawiłeś koroną z cierni bok mój przebiłeś włócznią odjętą żołnierzowi nielitościwy ciężar belki gniecie tracę oddech dźwiga zemdlony Jezus drzewo srogie po raz trzeci upad pod krzyżem Stacja X Pan Jezus z szat obnażony Napoiłeś mnie piołunem i octem odarłeś z szat wiszę nagi napisałeś król żydowski i rozkrwawiłeś twarz moją noc wtedy była ziemia sunęła z trzaskiem i lękałem się bardzo ja Bóg – Człowiek jak w ogromnym łonie ziemi i morza płuca napełniają krwią powietrza Stacja XI Pan Jezus do krzyża przybity Krzyżu zimny nie mogę wtulić głowy nie mogę jej odwrócić resztki krwi barwią słoje nieczułe drzewo bez śladu zeszłych liści obce a tak bliskie wyschłe źródło mądrości z którego czerpało wielu oddaję ducha mego i lękam się bardzo bardzo się lękam Stacja XII Pan Jezus na krzyżu umiera Eli lamma sabahtani Boże czemuś mnie opuścił jak przez mrok widzę Matkę Umiłowaną i Jana czuję każdy centymetr ciała ciało mnie opuszcza duch się uwalnia nie rozpaczaj Matko Moja i ty Janie Boże czemuś mnie opuścił czemu Stacja XIII Pan Jezus zdjęty z krzyża Zimne zastygłe omdlałe obolałe złożone na Twoich rękach Maryjo obmyj je łzami niemocy Stacja XIV Pan Jezus do grobu złożony Broniłem się przed Tobą Panie długo nie chciałem abyś zagościł długo przed Tobą uciekałem w blichtr świata Józefie z Arymatei użyczyłeś miejsca Matka Zatroskana obmywszy Ciało Jezusa łzami Otuliła je w słońce wśród gwiazd i galaktyk starła ciernie ze skroni owinęła obłokiem i ze czcią złożyła do grobu Stacja XV Jezus żywy wśród nas Panie czy to ja Panie czy to ja Panie to ja Zakończenie: Ojcze nasz Chlebie nasz Zachowaj nas Ocal nas opr. ac/ac 7 kwietnia 2019 Moje życiowe decyzje w perspektywie Krzyża Wstęp Droga to pewna odległość, która ma jakiś początek i koniec. Droga to naznaczenie pewnego celu, bowiem każda z nich gdzieś prowadzi. Z kolei Droga Krzyżowa to propozycja całożyciowa Mistrza z Nazaretu. Ta droga Mesjasza ma być moją drogą, która w konsekwencji prowadzi do Boga. Proszę Cię Jezu, prowadź mnie po niej tak, aby widzieć jej sens, jej wartość. Spraw, aby nikt z nas nie chciał z niej zawrócić. Proszę, daj mi łaskę odkrycia sensu mojego cierpienia, bólu, codziennych zmagań. Jezu, dodaj sił w chwilach trudnych, a czuwaj wtedy, kiedy wydaje mi się, że bez Ciebie mogę sobie poradzić. Panie, chcę z Tobą iść na Golgotę po to, aby zobaczyć perspektywę zbawienia. Chcę z tego zbawienia skorzystać. Nie chcę zmarnować łaski, którą wysłużyłeś dla mnie na krzyżu. Otwórz mnie na Twoją Wolę i kierunek, który mi wskazujesz. Proszę. Wzmocnij mnie, skrusz mnie i prowadź. Oto jestem na naszej drodze! I. Jezus skazany na śmierć To było zakłamanie Piłata, bowiem wiedział, że niesłusznie ska justify">V. Jezusowi pomaga nieść krzyż Szymon z Cyreny Miał to być zupełnie inny dzień. Szymon wracał do domu i z pewnością miał diametralnie inne plany na popołudnie i wieczór. Nie przypuszczał, że będzie przymuszony do niesienia krzyża. Z pewnością rodził się w nim bunt: dlaczego ja? za jakie grzechy i winy? Niestety, nie usłyszał odpowiedzi. W drodze jednak, prawdopodobnie mógł już coś przeczuwać. Jego bunt powoli przeradzał się w uwierzenie Temu, któremu pomagał. Szymon z Cyreny przejdzie do historii jako symbol pomocy drugiemu człowiekowi, który jest w trudności. Przy tej stacji myślę, Jezu, o moich planach pokrzyżowanych przez Ciebie. Ty najlepiej wiesz, że nie zawsze zgadzałem się z Tobą. Ty wiesz, że nieraz moja wiara i ufność zmieniała się w krzyk buntu. Wielokrotnie we mnie budził się Szymon z Cyreny: zbuntowany, przymuszony, ale w konsekwencji posłuszny. Przepraszam Cię więc, Panie, za te moje wybory, w których nie było zgody na Twoją wolę. Przepraszam, że nie potrafiłem uzgodnić moich pragnień z Twoją Wolą, z Twoim drogowskazem. Wiem, że za mało we mnie otwartości na Twoją Miłość, która mnie prowadzi. Wybacz mi, Panie, te chwile z mojego życia, kiedy nie widziałem sensu wybrania Ciebie, Twoich rozwiązań. Chcę je przywołać w pamięci w tej chwili ciszy. Przepraszam! VI. Jezusowi ociera twarz św. Weronika Jakaż piękna ta scena, w której zwykła kobieta zawstydza innych zwykłym, naturalnym, ale odważnym gestem. Przejdzie w ten sposób do historii jako symbol świadectwa i wrażliwości na potrzeby innych. Weronika jest też dla człowieka współczesnego wyrzutem sumienia. Jest wyrzutem także dla mnie. W obecnych czasach wrażliwość na potrzeby drugiego jest towarem reglamentowanym. Gest Weroniki to niejako manifest skierowany do współczesnego człowieka. To apel o świadectwo wrażliwości. Myślę przy tej stacji o moim świadectwie, o mojej odwadze, by stawać w prawdzie. Często próbuję ukryć fakt, kim jestem. Staram się grać kogoś innego. Świadectwo jest przecież pewnego rodzaju manifestacją własnych przekonań. Wiem, że wielokrotnie byłeś, Panie, zawiedziony moją postawą. Nie było przecież świadectwa wrażliwości wobec innych. Przepraszam Cię, Jezu, za te chwile, w których antyświadectwo było moim udziałem. Przepraszam za zgorszenie i stracone szanse pokazania innym, iż Ty jesteś dla mnie najważniejszy. Przepraszam za brak determinacji w świadczeniu o Tobie. Przepraszam za brak wrażliwości wobec innych. Wybacz mi, Panie, te chwile z mojego życia, w których nie było nawet „cienia” gestu Weroniki. Teraz w ciszy przypominam sobie takie sytuacje. Przepraszam! VII. Jezus upada po raz drugi To było ogromne zaskoczenie. Okazało się, że mimo pomocy Szymona z Cyreny, Jezus upadł. Bolesny upadek, bowiem był już nasz Pan wycieńczony. Miał już za sobą drogę pełną wysiłku i upokorzeń. Wstał jednak, bo wiedział, że plan Ojca trzeba wykonać do końca. Ten upadek z pewnością bolesny pokazuje, że nawet wtedy, gdy człowiek jest wzmocniony pomocą, siły jego są ograniczone. Zatem, zawsze można upaść. Przy tej stacji myślę o swojej konsekwencji, a właściwie o jej braku. Brak silnej woli sprawia, że moje upadki stają się coraz częstsze i boleśniejsze. Myślę o tych wszystkich chwilach, w których zabrakło determinacji w dążeniu do celu. Były przecież takie momenty w życiu, kiedy zabrakło sił i motywacji do zrobienia czegoś dobrego, pożytecznego. Pewnie były też i takie chwile, iż mimo pomocy innych, było zagubienie, „upadek” determinacji, „upadek” konsekwencji. Przepraszam Cię, Jezu, za chwile, w których zobaczyłeś moje cofanie się. Były postanowienia jakiejś zmiany, przemiany; pojawiły się jakieś dążenia, ale nie było pójścia do przodu. Brak konsekwencji był przyczyną upadku. Zabrakło we mnie sił do tego, aby konsekwentnie dążyć do celu, mimo że Ty pomagałeś, przysyłałeś do pomocy innych ludzi. Przepraszam Cię Panie za zmarnowanie łaski, za brak jej pomnożenia. Wybacz mi, Panie, te chwile z mojego życia, w których nie było chęci powstania z grzechu. W ciszy wspominam te chwile. Przepraszam! VIII. Jezus pociesza płaczące niewiasty I znów kolejne zaskoczenie. Napotkane płaczące niewiasty zostały upomniane. One spodziewały się zupełnie innej reakcji Jezusa. Ty jednak, Panie, w sposób stanowczy wskazałeś niejako kierunek pracy nad sobą. Ukazałeś drogę życiową polegającą na zwróceniu uwagi na jakość własnego życia. Trzeba bowiem zapłakać najpierw nad sobą, patrząc na jakość własnego życia. Ta scena, którą rozważam, pokazuje wyraźnie, że Pan oczekuje ode mnie nie stereotypowych, tradycyjnych zachowań, ale refleksyjną postawę odczytywania znaków Bożej obecności. Przy tej stacji myślę o własnej jakości życia. Łatwiej innym współczuć czy radzić; trudniej jednak przyglądnąć się wnikliwie sobie. Jakość życia, to moje codzienne wybory, to satysfakcja z realizacji swojego powołania. Jakość życia domaga się nazwania po imieniu własnych błędów po to, aby je zniwelować. Jezus oczekuje od każdego z nas weryfikacji swoich wyborów i decyzji w kontekście Jego wskazań. Przepraszam Cię, Panie, za moją „bylejakość”, za to, że nie dbam o moje codzienne wybory. Przepraszam za liczne potknięcia i obniżenie jakości mojego życia chrześcijańskiego (zresztą na własne życzenie). Przepraszam za chwile, w których moje życie nie było świadectwem Twojego Krzyża. Wybacz mi, Panie, te chwile z mojego życia, w których zabrakło odpowiedzi na Twoje oczekiwania. Przepraszam! IX. Jezus upada po raz trzeci Było tak blisko, wydawało się, że nic nie może się stać. A jednak, wszyscy zobaczyli Twój Panie, trzeci upadek. Był on z pewnością niezwykle bolesny, bowiem byłeś zmęczony i pełen zatroskania za ludzi, których zobaczyłeś na drodze. Powstałeś jednak po to, aby pokazać, że nie ma sytuacji bez wyjścia, sytuacji beznadziejnych. Ktoś, kto jest pełen mocy Bożej zawsze powstaje. Nie można nie dziękować za tą postawę, bo ona niesie ze sobą nadzieję, że warto walczyć, aby zwyciężyć, szczególnie nad sobą. Myślę przy tej stacji o mojej nadziei. Nieraz wątpię we własne siły, które przecież są ożywiane i wzmacniane przez Twoją łaskę. Nadzieja to perspektywa, to jakaś szansa. Nadzieja to świadomość, że nie jest jeszcze za późno. Jakże ważne jest, aby być świadkiem nadziei. Trzeci upadek zmusza mnie do refleksji nad własnymi upadkami, które bolą i odbierają nadzieję. Przepraszam Cię, Panie Jezu, za chwile, w których było ufności za mało. Przepraszam za te momenty życiowe, w których ogarniał mnie bezsens. Przepraszam za te zwątpienia, które prowadziły mnie do grzechu, nałogu, a w konsekwencji do oddalenia się od Ciebie. Przepraszam, że za rzadko w moich ustach brzmiały słowa: Jezu ufam Tobie! Wybacz mi Panie te chwile z mojego życia, w których zrezygnowałem z walki o świętość. Przepraszam! X. Jezus z szat obnażony Dla Izraelity największym dramatem było publiczne upokorzenie. Nagość była i jest czymś niezwykle intymnym, pełnym wymiaru sakralnego. Jezus nie zawahał się ponieść także takiej ofiary. To była Jego ofiara za nas. To było Jego ogołocenie w imię najwyższej wartości, jaką jest Miłość. A miłość to nie uczucie, ale wybór, codzienna decyzja, że jestem z tobą. Miłość potwierdzona jest ofiarą. Czym większa miłość, tym większa gotowość do ofiary. Przy tej stacji myślę o moim uszanowaniu intymności innych. Niejednokrotnie jest w mojej postawie tyle niedelikatności, nieraz nachalności, a nieraz po prostu nieumiejętności uszanowania godności drugiej osoby. Szacunek dla intymności to niewdzieranie się na siłę w świat wewnętrzny drugiego. To pozostawienie bliźniemu dużego marginesu wolności. Każdy z nas potrzebuje takiej niszy, gdzie nikt oprócz Boga nie ma dostępu. Przepraszam Cię Jezu za moją zbytnie wtrącanie się w sprawy osobiste innych. Wiem, że nieraz „wchodzę z butami” w świat innych. Przepraszam za brak delikatności w pytaniach, gestach, ale i myślach. Przepraszam także za dwuznaczne słowa i wyobraźnię, która zmierza w stronę nieczystości. Wiem, że mam być świadkiem czystej miłości. Wybacz mi, Panie, te chwile z mojego życia, w których nie było czystości. Przepraszam! XI. Jezus przybity do krzyża To musiało bardzo boleć. Przecież to były duże gwoździe, tak bardzo raniące ręce Zbawicielowi. Zgoda na cierpienie i to właśnie takie, była wpisana w plan zbawienia. Jezus okupił nasze życie nie tylko śmiercią, ale i męką. To był Jego „zasługujący dar”. Cierpienie stało się odtąd środkiem uświęcenia. Każdy wierzący od tej chwili Golgoty powinien mieć świadomość, że cierpienie ma charakter zasługujący. Człowiek nie jest skazany na cierpienie – jest to droga, choć trudna, to jednak droga uświęcenia Myślę sobie przy tej stacji o moim podejściu do cierpienia. Oczywiście, nikt nie szuka w życiu bólu, ale może przed nim uciekać, tylko dlatego, że nie chce w nim zobaczyć środka zasługującego na zbawienie; środka wstawienniczego. Cierpienie powinno być usensownione. Nieraz jest jednak odbierane jako kara Boża, jako zapomnienie Boga o człowieku. Przepraszam Cię, Jezu, za moją nieumiejętność zgody na ból zarówno fizyczny, duchowy, jak i psychiczny. Przepraszam za nieudolność w podchodzeniu do postaw, które są konsekwencją ewangelicznych wyborów, ale przecież dużo kosztują. Wiem, że uciekam od cierpienia. Panie, zatrzymaj mnie! Wybacz mi, Panie, te chwile z mojego życia, w których uciekałem przed wyzwaniami, które bolą. Przez chwilę myślę o nich. Przepraszam! XII. Jezus umiera na krzyżu Cóż można powiedzieć w obliczu śmierci. Jak wypowiedzieć dramat i ból odejścia, pustki i cierpienia? Odszedłeś Panie wiedząc, że Twoja męka i śmierć miały najgłębszy sens: zbawienie całego świata. W tym słowie: „wykonało się” zawarta jest cała Twoja Miłość do człowieka. W takim momencie można tylko zamilknąć i adorować krzyż, który od tej chwili stanie nie tylko symbolem, ale dowodem, że miłość przekracza wszystko, nawet śmierć. Przy tej stacji myślę o jakości mojej miłości. Miłość nie jest przecież tylko uczuciem. Miłość to codzienny wybór, to integralne zaangażowanie całego człowieka. Miłość polega na udowodnieniu słów czynami. I dlatego miłość jest mocniejsza od śmierci. Nieraz dopiero w obliczu śmierci docenia się drugiego człowieka. Może trzeba komuś powiedzieć, że go doceniam, kocham, potrzebuję zanim odejdzie. Przepraszam Cię więc Jezu za brak prawdziwej miłości w moim życiu. Przepraszam za nietrwałość i chwiejność miłości do Ciebie i do innych ludzi. Wiem, że wielokrotnie byłeś mną zawiedziony. Wiem też, że na Miłość można odpowiedzieć tylko miłością. Przepraszam więc za to, że nieraz odpowiedzią była obojętność. Wybacz mi, Panie, te chwile z mojego życia, w których tej prawdziwej miłości zabrakło. Chcę teraz o tym chwilę pomyśleć. Przepraszam! XIII. Jezus zdjęty z krzyża i oddany w ręce Matki Jakże jest to wzruszająca scena, ukazująca bolejącą Matkę, która trzyma w rękach ciało swojego Syna. Ona była zawsze dyspozycyjna. Przecież te same ręce pieściły Dzieciątko Jezus. Te same ręce pomagały Mu, gdy dorastał i tymi samymi rękoma wskazywała Go jako Mistrza w Kanie Galilejskiej. I wreszcie była tu, pod krzyżem, aby wziąć po raz ostatni ciało Jezusa. Dyspozycyjność to nic innego jak pełna miłości obecność. Przy tej stacji myślę o mojej dyspozycyjności wobec Ciebie i ludzi. A dyspozycyjność to przede wszystkim stan łaski uświęcającej. Dyspozycyjność to bycie dla drugiego, ale w pierwszej kolejności dla Ciebie Panie (bez wyjątku, bez względu na okoliczności). Chodzi więc o bycie gotowym zawsze i wszędzie. Permanentne oszukiwanie Ciebie i siebie poprzez grzech lub niekonsekwencję niesie ze sobą miraż rządzenia sobą. Przepraszam Cię, Jezu, za chwile trwania w grzechu ciężkim. Przepraszam za grzechy świętokradztwa. Wiem, że powinienem, tak jak Maryja, być przy Tobie zawsze. Przepraszam więc za moją nieroztropność i brak chęci służenia Tobie i ludziom. Przepraszam za chwile bez Ciebie. Wybacz mi, Panie, te chwile z mojego życia, w których uciekałem przed powiedzeniem: Oto jestem. Poślij mnie. Przepraszam! XIV. Jezus złożony do grobu Złożenie do grobu Jezusa miało zakończyć cały żywot Mistrza z Nazaretu. Wielu z pewnością rozważało wszystkie słowa i dzieła, które dokonywał Chrystus. Grób Jezusa dla wielu miał zostać pełny. Dla wielu był symbolem przegranej Jezusa i Jego uczniów. Jak się okazało po trzech dniach było zupełnie inaczej. Grób nie jest symbolem końca. Jest raczej nadzieją na dalsze życie, w które trzeba wierzyć i spodziewać się. Przy tej stacji myślę, Panie, o swoim dotychczasowym życiu. Kiedy stoi się nad czyimś grobem, wspomina się najczęściej dobre chwile. Droga na cmentarz jest wtedy dla nas żyjących drogą miłości zamkniętej w pamięci o zmarłym. To wspomnienie o tym, co zostawił. A co w moim życiu było dobre? Myślę o swoich śladach pozostawionych w sercu drugiego człowieka. Czy rzeczywiście drugi człowiek może mnie naśladować. Czy idąc za mną dojdzie do Jezusa. Czy będzie szczęśliwy? Przepraszam Cię, Jezu, za wszystkie pozostawione ślady zła i nieodpowiedzialności. Przepraszam za złe wybory i narażanie się na grzech. Przepraszam za krzywdy, które wyrządziłem innym, ale także i sobie. Przepraszam też za niewykorzystane szanse powrotu do Ciebie. Mimo tego wszystkiego zła w moim życiu, ufam Panie Tobie! Przepraszam! Zakończenie I tak, dobrnęliśmy z Tobą Panie do końca drogi krzyżowej. Nie może się ona jednak skończyć w tym miejscu, przy tym grobie. Ten grób jest pusty, bo zmartwychwstałeś. A łaski wysłużone przez Twoją mękę i śmierć na krzyżu zamknąłeś w sakramentach. Patrzę więc na Stół Pański i dziękuję za Twoje Ciało i Krew zostawione pod postaciami chleba i wina. Proszę, umocnij mnie Panie w dalszym wędrowaniu. Niech idę prostą drogą do Ciebie, pociągając innych. Proszę Cię także, abyś błogosławił mi w chwilach prób i wyzwań. Tak bardzo chcę, aby droga krzyżowa była moja drogą uświęcenia, a nie buntu. Panie proszę, dodaj sił! Jezu ufam Tobie! Chcę tę drogę zakończyć słowami modlitwy: Jezu, mój Zbawco i Przyjacielu, proszę Cię, abyś nie pozwolił mi zdradzić Ciebie, Twojej miłości do mnie. Chcę Ci powiedzieć, że codziennie pragnę pełnić Twoją Wolę. Dlatego też, proszę: skrusz mnie, upomnij, wskaż i prowadź! Ty wiesz najlepiej, ile we mnie niewierności, ale i zapału, dobrych intencji czy chęci. Wiem, że nieraz Cię mocno zawodzę, bo mam być bardziej dla Ciebie, przez Ciebie, z Tobą i w Tobie. Jezu naprawdę ufam Ci i zawierzam swoje powołanie, a także moich bliskich. Ty najlepiej wiesz czego mi potrzeba. Chcę przyjąć wszystko, co przygotowałeś dla mnie. Mam świadomość swojej niegodności, ale także gotowości, aby służyć. Przyjmij więc mnie takim jakim jestem i wzmocnij we wzrastaniu, bo Cię kocham, bo Ci ufam, bo nie chcę Cię zawieść! A Ty, Matko Najświętsza, czuwaj nade mną jak Matka, która zawsze pociesza, umacnia, podpowiada, a przede wszystkim wstawia się za mną. Nie pozwól mi nigdy odłączyć się od Twojego Syna. Amen. Piątki w Wielkim Poście chcemy przeżywać inaczej niż pozostałe. W tym czasie szczególnego rozważania Męki Pana Jezusa chcemy spotkać się na nabożeństwie Drogi krzyżowej, aby razem z Jezusem przejść od skazania Go na śmierć aż do złożenia Go w grobie. Jest to szczególne nabożeństwo, które pozwala nam wczuć się w cierpienie Jezusa, ale także pokazuje nam, że miłość jest silniejsza od śmierci i lęku. Drogi Krzyżowe w naszej parafii sprawowane będą we wszystkie piątki Wielkiego Postu o (dla dzieci), (dla dorosłych) i (dla młodzieży). Zapraszamy do udziału w tym wyjątkowym nabożeństwie, abyśmy mogli głębiej przeżyć czas przygotowania do świąt paschalnych. Poniżej można przeczytać, co o tej szczególnej formie modlitwy mówią dokumenty Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii, nr 131-135: Wśród nabożeństw, w czasie których wierni oddają cześć męce Pańskiej, mało jest tak lubianych jak Droga Krzyżowa. W czasie tego nabożeństwa wierni uczuciowo idą tą samą drogą, którą Jezus przebył w czasie ostatnich dni swego ziemskiego życia: od Góry Oliwnej, gdzie w „ogrodzie zwanym Getsemani” (Mk 14, 32) „począł się lękać” (Łk 22, 44), aż do Góry Kalwarii, gdzie został ukrzyżowany między dwoma łotrami (por. Łk 23, 33), i do ogrodu, w którym został pochowany w nowym grobie wykutym w skale (por. J 19, 40-42). Świadectwem umiłowania tego nabożeństwa przez lud chrześcijański są niezliczone Drogi Krzyżowe w kościołach, w sanktuariach, na dziedzińcach klasztornych, a także na otwartym powietrzu, we wsiach i na pagórkach, a każda z tych stacji ma odmienny kształt i swoją sugestywną wymowę. Droga krzyżowa jest syntezą różnych wyrazów pobożności wprowadzonych we wczesnym średniowieczu. Są nimi: pielgrzymki do Ziemi Świętej, w czasie których wierni pobożnie nawiedzają miejsca męki Pańskiej; nabożeństwo do „upadków Chrystusa” pod ciężarem krzyża; nabożeństwo do „bolesnych dróg Chrystusa”, które polega na procesyjnym przechodzeniu z jednego kościoła do drugiego na pamiątkę drogi, którą przebył Jezus w czasie swojej męki; nabożeństwo do „stacji Chrystusa”, tzn. do tych momentów, w których Jezus przystaje na drodze prowadzącej na Kalwarię zatrzymywany przez katów, wyczerpany trudem, lub – powodowany miłością – nawiązuje dialog z mężczyznami i kobietami, które towarzyszą Jego męce. W swej aktualnej formie, czego dowodzą świadectwa z pierwszej połowy XVII wieku, Droga Krzyżowa, rozpowszechniona przede wszystkim przez św. Leonarda z Porto Maurizio (+ 1751), zatwierdzona przez Stolicę Apostolską i ubogacona odpustami, liczy 14 stacji. Droga Krzyżowa jest drogą wytyczoną przez Ducha Świętego, Boski Ogień, który płonął w sercu Chrystusa (por. Łk 12, 49-50) i zaprowadził Go na Kalwarię; jest drogą umiłowaną przez Kościół, który przechował żywą pamięć o słowach i wydarzeniach ostatnich dni swego Oblubieńca i Pana. W nabożeństwie Drogi Krzyżowej widoczny jest także wpływ różnych i charakterystycznych dla duchowości chrześcijańskiej wyrazów pobożności, którymi są: rozumienie życia jako drogi i pielgrzymowania; jako przejścia z ziemskiego wygnania do niebieskiej ojczyzny przez misterium krzyża; pragnienie wiernego naśladowania męki Chrystusa; potrzeba naśladowania Chrystusa, gdyż uczeń powinien postępować za Mistrzem, dźwigając codziennie własny krzyż (por. Łk 9, 23). Z podanych wyżej motywów Droga Krzyżowa jest nabożeństwem szczególnie odpowiednim dla okresu Wielkiego Postu. Dla owocnego odprawiania Drogi krzyżowej mogą być użyteczne następujące wskazania: –Forma tradycyjna ze swoimi 14 stacjami stanowi typową formę tego nabożeństwa. Przy różnych okazjach nie jest jednak wykluczone zastąpienie tej czy innej „stacji” innymi wydarzeniami ewangelicznymi z bolesnej drogi Chrystusa, które nie są uwzględnione w formie tradycyjnej; W każdym przypadku istnieją formy alternatywne Drogi Krzyżowej, zatwierdzone przez Stolicę Apostolską lub stosowane publicznie przez papieża. Teksty takich nabożeństw uważa się za oryginalne i można z nich korzystać zależnie od różnych okoliczności; –Droga Krzyżowa jest nabożeństwem, którego treść stanowi męka Chrystusa. Zaleca się kończyć je w taki sposób, aby wiernych przygotować do pełnego wiary i nadziei oczekiwania na zmartwychwstanie Chrystusa. Dla przykładu po końcowej stacji Drogi Krzyżowej w Jerozolimie wierni zatrzymują się w Bazylice Grobu Pańskiego (Anastasis) na nabożeństwo stanowiące pamiątkę zmartwychwstania Pana. GimnazjumPARAFIALNA DROGA KRZYŻOWA WSTĘPBóg mówi do nas poprzez fakty naszego codziennego życia. Poprzez słowa naszych duszpasterzy, poprzez minuty naszej codziennej modlitwy. Nie możemy pozwolić sobie na to , by ten czas kolejnych naszych rekolekcji , który otrzymaliśmy od Boga , przeminął nam bez ożywienia w naszej duszy głębokiego i skutecznego pragnienia kolejnego powrotu , by jak syn marnotrawny znaleźć się bliżej drogę , która doprowadziła Jezusa do śmierci na krzyżu i do chwalebnego zmartwychwstania, znaczy odkrywać nadzieję i radość , z tamtych bowiem wydarzeń narodziło się życie dla wszystkich Jezu Chryste , przystępując do rozważania drogi krzyżowej , prosimy Cię o światło Ducha świętego, abyśmy mogli wniknąć w tajemnicę miłosierdzia Bożego , którą najwyraźniej objawiłeś w męce, śmierci krzyżowej i Swym się:Panie Jezu , niech nie będą daremne dla nas Twój krzyż i Twoje zmartwychwstanie. Spraw , byśmy podążając za Tobą dla Ciebie żyli. Zawierzamy Ci nasze życie , rodziny, parafię , abyś mógł kontynuować rozpoczęte dzieło. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. I JEZUS NA ŚMIERĆ SKAZANYKłaniamy Ci się , Panie Jezu Chryste i błogosławimy przez krzyż swój święty świat odkupić oblicza Jezusa pozwala nam zbliżyć się do najbardziej paradoksalnego aspektu Jego tajemnicy, który ujawnia się w ostatniej godzinie pójść krzyżową drogą Pana Jezusa, musimy najpierw stanąć wraz z Nim przed Piłatem .Po fikcyjnym procesie i okrutnym biczowaniu usłyszałeś Jezu z ust Piłata : „ Oto Król wasz”, potem z ust rodaków :”Precz , precz z Nim! Ukrzyżuj Go”! I wreszcie ostateczny werdykt :” Pójdziesz na krzyż!” Dlaczego teraz wszyscy krzyczą : „ Ukrzyżuj Go!”? Dlaczego chcą uwolnić Barabasza – zabójcę, a nie Ciebie , Króla ? Przecież wszyscy wiedzą , że jesteś niewinny !Dlaczego człowiek ma sądzić Ciebie Syna Bożego ? To wszystko dzieje się dlatego Jezu , że ludzie przez grzechy , jakie popełniają wydając wyroki , krytykując , oceniając innych według własnych kryteriów , chcą usprawiedliwić własne sumienie. Nie pamiętają , że Ty Ciągle ich kochasz i miłujesz !Módlmy sięPanie Jezu , my również codziennie Cię skazujemy , wołając :”Na śmierć , na krzyż „ , gdy nie uznajemy w Tobie naszego pana – drogi , prawdy i życia . Spraw , aby Twoja krew oraz krew męczenników dodały nam odwagi w wyznawaniu i głoszeniu wiary. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków . II_-JEZUS BIERZE KRZYŻ NA SWOJE RAMIONAKłaniamy Ci się , Panie Jezu Chryste i błogosławimy przez krzyż swój święty świat odkupić raczyłDuchowość komunii to także zdolność odczuwania więzi z bratem w wierze dzięki głębokiej jedności mistycznego Ciała , a zatem postrzegania Go jako kogoś bliskiego, co pozwala dzielić jego pragnienia i zaspokajać jego potrzeby, ofiarować mu prawdziwą i głęboką , gdy zobaczyłeś krzyż – nie odrzuciłeś go , ale ucałowałeś i z miłością przycisnąłeś do swego serca. W nim widziałeś spełnienie mesjańskich proroctw , w nim zobaczyłeś godło miłosierdzia Bożego. To narzędzie zbrodni, nienawiści , przekleństwa , kary dla złoczyńców przemieniłeś Jezu w narzędzie zbawienia. Ty jako jedyny umiesz z ciemności wyprowadzić światło, a z chaosu – łaskę. Niech przykład Twego posłuszeństwa Zbawicielu pomoże nam, naszej parafii i naszym bliskim składać na drzewo krzyża z odwagą przekonaniem i ufnością chrześcijanina nasze się Panie Jezu, chcemy być zawsze przy Tobie na drodze krzyżowej . Chcemy uczyć się od Ciebie , jak brać swój krzyż i bez sprzeciwu nieść go przez życie. Dodaj nam odwagi , byśmy nie uciekali przed tym co konieczne, choćby było trudne i bolesne. Weźniemy swój krzyż , ale prosimy Ty bądź blisko , byśmy mieli siły go III PAN JEZUS PIERWSZY RAZ UPADA POD KRZYŻEMKłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, Żeś przez krzyż swój święty świat odkupić męka jest przede wszystkim straszliwą udręką duchową , dotkliwszą nawet niż cierpienie , z koroną cierniową na głowie , z krzyżem na ramionach odbyłeś Jezu , ostatnią swą drogę. Zrosiłeś ją krwią i łzami , naznaczyłeś krwawymi śladami, upadając pod ciężarem krzyża na twardy bruk. Wiemy , że przyczyną tego upadku nie był ciężar krzyża , ale nasze Jezu tak mi przykro ,że leżysz na ziemi przygnieciony ciężkim ramieniem krzyża. Czy nie ma wśród tłumu nikogo , kto Cię podniesie , kto Ci pomoże? Krzyż który niosę , przygniata do ziemi. bolą mnie plecy pokaleczone podczas biczowania. Z głowy poranionej koroną cierniową płyną stróżki krwi. To boli. Ale jeszcze bardziej bolą mnie grzechy, którymi Cię obrażamy. Czy moje grzech bolą Cię bardziej niż krzyż ?tak każdy mój grzech jest odrzuceniem miłości kochającego Ojca. Panie Jezu przygnieciony krzyżem, zraniony naszymi grzechami przebacz nam. Nie chcemy być wśród tych , którzy odrzucają ciebie i Twoją miłość . chcemy się zmienić. Dodaj nam sił! Módlmy się Panie Jezu spraw , aby każdy z nas korzystał z danej nam łaski ciągłego nawracania i powstawania do lepszego życia!STACJA IV – PAN JEZUS SPOTYKA SWOJĄ MATKĘKłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, Żeś przez krzyż swój święty świat odkupić naśladują niepokalanego Baranka , mego Jednorodzonego Syna , który wisząc na krzyżu był szczęśliwy i Maryi biegnie tuż przy Jezusie. Współcierpiąca , bolesna Matka wielu ludzi chce prowadzić do swojego Syna wszystkich , skądkolwiek pochodzą i kimkolwiek są . Jedyna droga Maryi – to droga do Jezusa. Matka Jezusa może tylko przez krótką chwilę patrzeć na cierpienie niewinnego Syna. Słaba , wśród tłumu i ciasnoty jerozolimskich uliczek może tylko przez moment wspomóc swego Syna kochającym spojrzeniem. W tej tak krótkiej chwili łączyła swoje cierpienie z Jego zbawczą Jezu , dziękujemy Ci za ten wspaniały dar , którym jest Twoja i nasza ziemska matka. Patrząc na Maryję , myślimy teraz o naszych mamach. One także poświęcają się dla nas , troszczą się o nasze dobro i wspierają na każdym kroku. Naucz nas tak kochać i szanować nasze mamy , byśmy ich nigdy nie zasmucali. Pomóż nam także zawsze pamiętać , że Maryja jest także naszą najlepszą sięDziewico Maryjo , Matko Chrystusa , Niewiasto wiary, symbolu nadziei, wspieraj także trudy naszych duszpasterzy . Niech słowo przez nich głoszone , dociera do wszystkich , byśmy lepiej poznali Twego Syna i mieli życie , przez Chrystusa , Pana naszego . V – SZYMON Z CYRENY POMAGA NIEŚĆ KRZYŻ Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, Żeś przez krzyż swój święty świat odkupić działalności misyjnej Kościoła prowadzonej z ufnością i z twórczą inicjatywą , niech będzie dla nas oparciem i drogowskazem świetlany przykład licznych świadków szkole miłości Pana Jezusa liczy się każdy gest dobroci. Nawet ten wymuszony . Przekonał się o tym Szymon Cyrenejczyk , gdy w piątkowe popołudnie wracał z pola i napotkał dziwny orszak. Strażnicy przestraszyli się, że Jezus ,ubiczowany , z koroną cierniową na głowie nie przeżyje drogi, więc zmusili Szymona , by pomógł nieść krzyż Jezusowi. Ten twardy wieśniak nie protestuje, a nawet okazuje trochę litości skazańcowi. Jezus podążający na Kalwarię – to każdy człowiek cierpiący , który potrzebuje pomocy. Cyrenejczyk jest człowiekiem szlachetnym , który tę pomoc ofiarowuje. Pytam siebie często o to , co mogę zrobić dla Ciebie, Panie , w tej rzeczywistości i czasie , w którym przyszło mi żyć? Jak może Ci pomóc ktoś , kto w ogóle niewiele może . Wtedy przypomnijmy sobie Szymona, który , choć przymuszony , oddał Ci przecież serce. Przyjąłeś jego pomoc , chociaż oderwano go od , zapewne ważnych dla niego sięPanie Jezu , świat ciągle potrzebuje miłości. Wzbudź w każdym z nas choć odrobinę tej szlachetności Cyrenejczyka , byśmy potrafili podzielić się z innymi własnym życiem , dobrami materialnymi i duchowymi. Który żyjesz i Królujesz na wieki wieków. VI - ŚWIĘTA WERONIKA OCIERA TWARZ PANU Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, Żeś przez krzyż swój święty świat odkupić raczył. Chrystus poprzez Weronikę ukazuje nam prawdziwe oblicze człowieka, objawia w pełni człowieka samemu mieć odwagę , by podejść do skazańca i otrzeć jego twarz. Może jednak to wcale nie była odwaga . Może Weroniką kierowało współczucie do tego , który cierpi. A może zwyczajny gest dobroci wobec człowieka poniżonego i skazanego na śmierć? Chyba jednak nie mogła już dłużej patrzeć na krwawiące rany , na twarz tak zniekształconą , iż nie można było Go już rozpoznać .Tym zwykłym gestem Weronika zaskakuje wszystkich . Nikt nie odważył się jej powstrzymać , ani odepchnąć. Postanowiła zgodnie z kobiecą intuicją i odwagą pomóc . Nikt nigdy nie dowie się , jak bardzo potrzebny był Jezusowi ten Jezu , czasem tak niewiele potrzeba , gy ulżyć komuś w cierpieniu. Serdeczne słowo , przyjazny gest więcej wtedy znaczą niż wszystkie skarby sięPanie Jezu , jak wiele jest cierpienia w świecie. Dobrze , że są wśród nas i tacy ludzie jak Weronika , którzy nie boją się okazywać współczucia odrzuconym i znieważanym. Jednak często brak nam siły i odwagi , by tak właśnie postąpić. Prosimy zatem teraz wszyscy , uczyń nas tak jak Weronika wrażliwymi na cierpienie innych .Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen. STACJA VII - PAN JEZUS PO RAZ DRUGI UPADA POD Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, Żeś przez krzyż swój święty świat odkupić trzeba na nowo z przekonaniem zalecać wszystkim dążenie do tej „ wysokiej miary „ zwyczajnego życia torturami Twoje , Jezu ciało ugięło się znów pod ciężarem krzyża i ponownie upadłeś .Zamiast pomocy otrzymałeś razy , aby wstać i jak najszybciej przejść na miejsce straceń. Wściekły i żądny sensacji tłum nie okazał Ci litości. Jezu , nie mamy wątpliwości , że do siły razów i uderzeń przyczyniliśmy się i my swoimi grzechami. Miałem postanowienia adwentowe i wielkopostne. Postanawiałem poprawę niejedne raz. Patrzę dziś na Jezusa leżącego na ziemi. Liczę Jego upadki. Nie potrafię szczerze płakać nad własnymi zdradami jak Piotr. Nie potrafię wyznawać miłości jak wrażliwa na ból wygrywa we mnie mój egoizm , chęć posiadania wciąż więcej i więcej. Dlaczego wykorzystuję swe stanowisko , by pogardzać innymi ,by piąć się za wszelką cenę coraz wyżej nie patrząc , że niszczę drugiego człowieka?Módlmy sięPanie Jezu , nasza ślepota nie pozwala nam zrozumieć naszych błędów i braku naszej odpowiedzialności. Wybacz nam ten egoizm i zamknięcie serc. Niech Twoje Jezu posłuszeństwo da nam nadzieję , że Twoja miłość zmieni nasze ciemności w jasne światło łaski , płynące z Twojej miłości. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków . VIII – PAN JEZUS SPOTYKA PŁACZĄCE Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, Żeś przez krzyż swój święty świat odkupić się zwracać do dorosłych , do rodzin , do młodych i do dzieci , nie ukrywając nigdy najbardziej radykalnych wymogów ewangelicznego orędzia , ale dostosowując się do szczególnych potrzeb każdego , do jego wrażliwości i płacz niewiast nad Twoją , Jezu męką był wyrazem szlachetnego współczucia i mężnej odwagi. Przyjąłeś z wdzięcznością łzy niewiast i pouczyłeś je , kogo mają bardziej opłakiwać. Słowa przestrogi , które usłyszały niewiasty , bierzemy dzisiaj na siebie , abyśmy nie zmarnowali czasu miłosierdzia Bożego. Korzymy się przed Tobą Panie , z powodu licznych win popełnionych przez nas oraz do powstania których się przyczyniliśmy poprzez zły przykład i Ty w trudnej chwili swego życia patrzysz w twarze kobiet. i mówisz im o ich kobiecej misji , brania na siebie trudów innych sięPanie Jezu , ludzie nie będą mogli poznać Ciebie , jeśli my dziś nie zdecydujemy się pójść za Tobą , poświęcając Ci na zawsze swoje życie. Naucz nas prawdziwego współczucia dla innych. Niech nikt z nas nie wstydzi się łez prawdziwego żalu , jeśli tylko będziemy mogli w ten sposób pomóc innym . Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. IX - PAN JEZUS PO RAZ TRZECI UPADAKłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, Żeś przez krzyż swój święty świat odkupić na nowo ukazać człowiekowi oblicze Ojca , Jezus musiał nie tylko przyjąć ludzkie oblicze , ale obarczyć się nawet obliczem ból całego ciała , uciążliwa droga w skwarze słońca , wyczerpały Twe siły do reszty. Upadłeś bezwładnie na kamienie po raz ostatni , ale w sposób najboleśniejszy , powodujący obfity wylew krwi ze wszystkich ran. Dlaczego Jezu tyle cierpienia , tyle męki ?Egoizm , arogancja, odrzucenie wartości duchowych , przywiązanie do bogactw, obojętność na cierpienie drugiego czynią człowieka niewolnikiem samego siebie. Panie , ile razy trzeba upaść , by przekonać ludzi , że naprawdę ich się kocha ? Panie Jezu,jak długo jeszcze wytrzymasz ten ból i cierpienie ? Ze smutkiem przypominamy sobie , że nasze grzech bolą Cię bardziej niż upadki na drodze. Chcemy czasem zapomnieć o Twojej miłości. Wtedy wydaje się nam , że łatwiej byłoby żyć bez przykazań , bez wymagających słów o miłości po krzyż. Wtedy trudno nam stanąć pod dziewiątą stacją – miejscem naszych stale powtarzających się grzechów , z którymi nie umiemy sobie radzić , które popełniamy tuż po postanowieniu się Panie Jezu , często jesteśmy przepełnieni myślą o sobie , zarozumiali i pyszni. Pomóż nam jeszcze bardziej otworzyć się , żebyśmy jako wspólnota parafialna tworzyli jedną rodzinę , tak jak Ty z Ojcem i z Duchem Świętym . Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. X – PAN JEZUS Z SZAT Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, Żeś przez krzyż swój święty świat odkupić On , który widzi Ojca i w pełni się Nim raduje , rozumie do końca , co znaczy sprzeciwiać się Jego miłości przez , gdy przybyłeś na Golgotę , żołnierze zdarli z Ciebie szaty. Odnowiły się wszystkie rany i krew polała się strumieniami. Piekący ból całego ciała powiększył jeszcze Twoją męczarnię. Jezu , znów zostałeś upokorzony. Wszystko zostaje Ci zabrane , wydzierają sobie nawet Twoje szaty , a z nimi Twoją godność i ludzi codziennie , jest przez nas , tak jak Chrystus , obnażonych i pozbawionych dóbr materialnych , wartości i tradycji ! Dlaczego wspłóczesność tak wytrwale walczy z ludzkimi odruchami prywatności i wstydu? Dlaczego tak systematycznie odbiera nam się prawo do oddania siebie Bogu od psychiki aż po ciało ?Im dalej zagłębiam się w rozważanie Twojej męki , najmiłosierniejszy Jezu , tym lepiej poznaję miłość i nieskończone miłosierdzie Twoje , jakie mi okazałeś w czasie tych strasznych cierpień. Moimi niewiernościami odnawiałem jeszcze Twoje rany i potęgowałem gorycz męki .Nie dopuść Panie proszę , aby ta wielka ofiara Boskiego miłosierdzia była dla mnie sięPanie Jezu, w słowach często jesteśmy wrażliwi na cierpienia bliźniego, spraw , abyśmy tacy byli także w naszych codziennych czynach. Naucz nas poszanowania godności, wartości i bogactwa duchowego wszystkich ludzi. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. XI - PAN JEZUS DO KRZYŻA Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, Żeś przez krzyż swój święty świat odkupić raczyłNasze świadectwo byłoby niedopuszczalnie ubogie, gdybyśmy my sami, jako pierwsi nie byli tymi, którzy kontemplują oblicze się egzekucja. Na Kalwarii słychać stukot młotków wbijających gwoździe w ręce i nogi . W wyobraźni widzę Cię , Jezu , jak dobrowolnie kładłeś się na drzewo krzyża jako bezbronna ofiara. Kaci w okrutny sposób krępowali Twoje ciało , krew trysnęła z nowych ran, napięte ścięgna i mięśnie drgały. A kiedy podniesiony wraz z krzyżem zawisłeś między niebem a ziemią , cierpienia Twoje Jezu , przechodziły wszelkie ludzkie wyobrażenie. Jego męka nadal trwa w tylu różnych formach w życiu ludzi. Panie wielbię Cię z całych moich sił , żeś przez swój krzyż odkupiłeś cały świat . Wpatrując się w Twoją twarz Panie , którą tak dobrze zna Twoja matka, którą otarła Weronika , która wywyższona została na krzyżu , przeniknięta cierpieniem dociera do mnie , że to wszystko dla mnie. Czy jestem tego wart ?panie Jezu z miłością całuję krzyż , na którym umierasz . To przecież mój znak . Z wiarą zawieszam go na szyi , na ścianie mego mieszkania , w szkole , w sali szpitalnej i wszędzie tam gdzie mnie posyłasz , gdzie żyją i pracują Twoi przyjaciele. Niech wszystkim przypomina o Twojej się Panie Jezu , każdego dnia jesteśmy obciążeni naszymi krzyżami. Pomóż nam , byśmy ich nie odrzucali , lecz przyjmowali je i ofiarowywali je z miłością , ażeby cała nasza parafia dzięki naszym naukom ciągle wzrastała w wierze i miłości. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. XII – PAN JEZUS NA KRZYŻU Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, Żeś przez krzyż swój święty świat odkupić raczyłW chwili , gdy utożsamia się z naszym grzechem „ opuszczony „ przez Ojca , Jezus , „ opuszcza „ samego siebie, oddając się w ręce trzy godziny wisiałeś Jezu , na krzyżu w okrutnej męczarni. Ciężar osłabionego męką i upływem krwi ciała , nie pozwalał na swobodne oddychanie. W duchu rozmawiałeś z Ojcem niebieskim.. Nagle drgnąłeś , skierowałeś wzrok ku niebu , z uczuciem dziecięcej ufności i miłości zawołałeś potężnym głosem „ Ojcze w Twoje ręce oddaję ducha Mego „ . potem skłoniłeś głowę i skonałeś. Wykonałeś wszystko !Nie było cudu ani nadzwyczajnych zjawisk. Nikt nie widział spektakularnego zejścia z drzewa kaźni. Jezus umiera w ciszy. Opuszczenie , które przeżywa Jezus , zawiera w sobie samotność wszystkich ludzi całego świata wszechczasów. Samotność wygnanych , sieroctwo zepchniętych na margines , niezrozumienie posłanych w imię Kościoła , cierpienie biednych , głód , choroby, bezsensowne śmierci niewinnych ludzi z powodu wojen i mój , w milczeniu klękam przed Twoim krzyżem...Nigdy nie zdołam dostatecznie podziękować Ci za to , co dla mnie uczyniłeś . Swoje Ciało i Krew pozostawiłeś nam na zawsze w bezkrwawej ofierze Mszy świętej. Wierzę , że każda Msza święta jest ofiarą Twojej męki , śmierci i zmartwychwstania. To Ty Sam ofiarowujesz się za grzeszników sięPanie Jezu , w godzinie Twej chwały wspieraj i uświęcaj swój Kościół. Chcemy zawsze z wiarą klękać przed Najświętszym Sakramentem, w którym jesteś naprawdę obecny. Dziękujemy Ci za Twoją miłość do nas i do każdego napotykanego na naszej drodze człowieka.. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków . XIII - PAN JEZUS ZDJĘTY Z KRZYŻA .Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, Żeś przez krzyż swój święty świat odkupić raczyłTylko wiara , jaką wyznaje piotr , a wraz z nim Kościół wszystkich czasów , trafia odpowiedzią w sedno prawdy , przenikając do głębi Tajemnicy „ Ty jesteś Mesjasz , Syn Boga żywego „.Znaleźli się dobrzy ludzie , aby ciało Twoje , zdjąć z krzyż i złożyć w grobie. Józef z Arymatei i Nikodem z największą czcią wyjęli gwoździe , zdjęli cierniową koronę , ciało owinęli w prześcieradło i złożyli na ręce Matki Najświętszej. Jej spieczone wargi wypowiadały słowa : „ Oto ja służebnica Pańska , niech mi się stanie według słowa Twego .”Panie Jezu , są w życiu takie chwile , jak ta z Golgoty. Żadne słowa nie są w stanie wyrazić bólu i cierpienia, które wypełniają serce. pozostaje wszystko się udaje , łatwo jest składać deklaracje o sile mojej wiary. Wszędzie wtedy widzę cuda , wielokrotnie dziękuję , wszystko ofiarowuję i wierzę szczerze. Ale teraz , gdy zdejmują z krzyża Twoje święte ciało , zwyciężają we mnie ciemności. Nie dostrzegam już cudów , nie potrafię dziękować . Ale Twoja ofiara nie jest daremna . ona jest zdolna wskrzesić każdą miłość. W miłości nie ma przegranej. Miłość nie umiera. Myślimy tu Jezu o swojej śmierci, o chwili , gdy nic już nie będziemy mogli zrobić , niczego nie zmienimy, niczego nie poprawimy , nikomu już nie pomożemy , nikomu już nie przebaczymy...Módlmy sięPanie Jezu , spraw , by z mojej śmierci także wyrosło jakieś dobro , by Twoja miłość zmartwychwstała w tych , którzy jej nie przyjęli. Niech dokona się wielkie nawrócenie. Zakończona peregrynacja Twego miłosiernego wizerunku w naszej parafii niech wyryje w naszych sercach świadomość Twej ofiary , głęboką miłość i wdzięczność , abyśmy nigdy nie ustawali w dziękczynieniu za Twe miłosierdzie. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków . XIV - PAN JEZUS DO GROBU ZŁOŻONYKłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Tobie, Żeś przez krzyż swój święty świat odkupić raczyłA czyż zadanie kościoła nie polega właśnie na tym , że ma on odzwierciedlać światłość Chrystusa we wszystkich epokach dziejów i sprawiać , aby blask Jego Oblicza zajaśniał także pokoleniom nowego tysiąclecia ?Panie Jezu , wraz z twoimi przyjaciółmi staję przy grobie. Jest mi smutno. Czy ludzie muszą umierać / Dlaczego czeka nas taki smutny koniec? Odejście kogoś bliskiego rodzi w nas smutek. Ale to nie koniec. Śmierć to początek nowego życia z Bogiem , to jakby otwarcie drzwi prowadzących do wieczności. Tu nie kończy się droga , chociaż stoimy przed ostatnią stacją . Dopiero przy niej misja naszego chrześcijaństwa rozjaśniona zostaje światłem Zmartwychwstania. Dopiero w tym miejscu , w miejscu złożenia najświętszego Ciała , nabieramy pewności , że Dobra Nowina została już wypełniona. Pusty grób w poranek zmartwychwstania wyjaśnił wszystkie wątpliwości. Jezu , jesteś rzeczywiście ziarnem pszenicznym , złożonym w ziemi. Tylu już odważnych chrześcijan nie bało się śmierci , która stała się zalążkiem życia dla innych. Tylu ludzi umiera codziennie , aby życie mogło trwać sięPanie Jezu , Ty grzebiesz razem z sobą nasze grzechy. Złóż w ziemi dawnego człowieka i przyoblecz nas w nowego , abyśmy żyli , jak Bóg nakazał w sprawiedliwości i prawdziwej świętości. Spraw , aby Twoja śmierć nie była daremna i żeby wszyscy ludzie mogli korzystać z Odkupienia . Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Oto droga Jezusa , która pozwoliła nam na nowo , w czasie naszych rekolekcji parafialnych przeżyć ciężkie doświadczenie Jego męki. pozwoliła nam także wejść w nasze życie, w życie naszej wspólnoty parafialnej, otworzyła chyba nam wszystkim okno na świat, abyśmy mogli inaczej spojrzeć na siebie , na drugiego człowieka , którego często wśród zgiełku naszego cywilizowanego świata nie zauważamy. Ta droga na tym się nie kończy, a może właśnie teraz się zaczyna , abyśmy byli dla wszystkich ludzi żyjących obok nas zwiastunami pokoju i miłości oraz wysłannikami Boga . Byśmy mogli od dziś już razem budować świat sprawiedliwości i się Panie Jezu , ofiarujemy Ci nasze życie , bo do Ciebie ono należy. Oddajemy je w Twoje ręce, chcemy bowiem uczynić je darem dla innych poprzez modlitwę , cierpienie , solidarność i odpowiedź na Twoje wezwanie , aby pójść za Tobą . Spraw , aby kończące się dziś rekolekcje zaowocowały wzrostem naszej wiary , byśmy mimo wielu trudności dnia codziennego ciągle swym życiem dawali tego świadectwo. Niech nasza cała wspólnota parafialna , będzie dla innych przykładem ciągłego powstawania do nowego życia . Który żyjesz i królujesz na wieki wieków . Amen.

rozważania drogi krzyżowej w formie dialogu