Zastanawiałeś się kiedyś, jak wpaść głębiej w depresję? Zamiast nieświadomie robić rzeczy, które Cię dołują, teraz możesz robić je celowo. Zabierze Cię to w Zaparcia i wzdęcia to jedne z najczęstszych powikłań anoreksji. Odżywiaj się regularnie i jedz lekkostrawne posiłki (gotowane, duszone warzywa, owoce i mięso, ryż, kasze, wypijaj ok. 2 l. niegazowanej wody ), bądź konsekwentna i cierpliwa- twoje ciało powoli będzie wracać do normy. Jeśli nie dajesz rady- lekarz może skierować Witam! Moja 27-letnia siostra choruje na anoreksje.Na ten moment jej waga nie przekracza 33 kg przy wzroście 155 cm. Siostra nie chce słyszeć o leczeniu szpitalnym, szpital psychiatryczny odmówił przyjęcia na oddział tlumacząc że nie są w stanie jej pomóc, radząc jednocześnie by umieścić ją w szpitalu klinicznym w innym mieście jednak siostra nie wyraża zgody. Podobnie jak w przypadku wielu chorób, prawdopodobnie jest to połączenie czynników biologicznych, psychologicznych i środowiskowych. Anoreksja - przyczyny psychologiczne Osoby popadające w anoreksje obrazują na perfekcjonizmie w różnych dziedzinach swojego życia, a co za tym idzie, na nadmiernej koncentracji nad własnym ciałem. O cyberśrodowiskach pro-ana, czyli promujących anoreksję jako styl życia wiele już napisano, zarówno naukowo, jak i publicystycznie. W pierwszej dekadzie XXI wieku rozpętała się wręcz Tłumaczenia w kontekście hasła "wpaść jak" z polskiego na angielski od Reverso Context: Bo ona może wpaść jak huragan. Tłumaczenie Context Korektor Synonimy Koniugacja Koniugacja Documents Słownik Collaborative Dictionary Gramatyka Expressio Reverso Corporate YVBFnJJ. Witam. Od ponad dwóch lat choruje na anoreksje. Schudlam 20 kg i doszlam do wagi 39/169 cm. Od tego czasu przytylam sporo I doszlam nawet do wagi 50 kg, ale przeraziło mnie to i znowu schudłam do 48 kg. Chcę nauczyć się jeśc normalnie, jednak nie potrafię pogodzić się z tym, że tyje. Co robić jak postępować i jak nauczyc sie jesc normalnie? Mój jadłospis obecnie wynosi około 1000 kalori.. KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu Kurczak w czerwonym curry z ryżem Nie masz pomysłu na obiad? Zapomnij o schabowym z ziemniakami. Zainspiruj się naszym filmem. Zobacz, jak przyrządzić kurczaka w czerwonym curry z dodatkiem ryżu. W wychodzeniu z anoreksji nauczenie się sposobu zywienia to jedynie jeden z wielu elementow nad którymi trzeba pracować. Przypuszczam, że nie obędzie się bez pomocy specjalisty. Anoreksja bowiem jest zaburzeniem psychicznym, które ma różne podłoże (a nie dotyczy tylko tego czy jem czy nie jem) i należy do tych źródeł dotrzeć i je zniwelować. Przepracowanie problemu jest tutaj niezbędne. Dlatego polecam zgłosić się na terapię psychologiczną. Pozdrawiam. 0 Anoreksja jest jednym z najbardziej śmiertelnych schorzeń psychicznych. Jej leczenie jest trudne, długie i będzie wymagało ogromnej pracy ze strony Pani oraz Pani najbliższych. Trzeba wiedzieć, że w przebiegu anoreksji dochodzi nie tylko do znaczących zmian w organizmie, ale także w Pani psychice, dlatego w zależności od tego ile trwa choroba, jak duży jest spadek masy ciała pojawiają się kolejne następstwa. Istotny jest także fakt, że wyleczenie anoreksji nie powoduje odwrócenia wszystkich negatywnych efektów - część z nich to po prostu trwałe skutki głodówki, dlatego radziłabym zadbać o siebie, znalezienie odpowiedniego specjalisty, który ma doświadczenie w leczeniu anoreksji, np. psychologa klinicznego pracującego jako psycholog żywienia. Według mnie powinna być Pani równolegle pod opieką właśnie takiego specjalisty oraz dietetyka. Pracuję jako psycholog żywienia i wg mnie w Pani przypadku dieta 1000 kalorii jest zbyt skromna. Sugerowałabym udanie się do specjalistów, rozpoczęcie terapii, która powinna Pani pomóc oraz zwiększyć masę ciała poprzez odpowiednio dobraną dietę. Życzę powodzenia! Magdalena Nagrodzka PSYCHOLOG KLINICZNY, PSYCHOTERAPEUTA 0 Witam, Nie napisała Pani, czy podjęła Pani leczenie zaburzeń odżywiania. Jeśli nie, to gorąco do tego zachęcam. Zaburzenia odżywania, czyli np. anoreksję leczy się poprzez psychoterapię, czasem gdy jest to uzasadnione stanem organizmu i nasileniem objawów także poprzez farmakoterapię. Innymi słowy osoby cierpiące na tego rodzaju trudności są w kontakcie terapeutycznym z psychoterapeutą i czasem także z lekarzem psychiatrą. Jeśli chodzi Pani na psychoterapię, to zachęcam, by omówiła Pani trudności z psychoterapeutą, jeśli nie chodzi Pani, to raz jeszcze zachęcam by nie zwlekając rozpoczęła Pani leczenie. Pani wypowiedź może sugerować, że przynajmniej niektóre objawy jeszcze się utrzymują - mam na myśli ten lęk przez przytyciem, kiedy to Pani osiągnęła wagę 50 kg i po tym jak się przestraszyła schudła Pani do 48 kg. Na Śląsku jest bardzo szeroka oferta leczenia tego rodzaju trudności. Jeśli to Panią zainteresuje, to także zapraszam na moją stronę internetową. W zakładce "czytelnia" poświęciłam kilka słów zaburzeniom odżywania, w tym także anoreksji. Jeśli będzie Pani miała dodatkowe pytania, lub też będzie Pani zainteresowana umówieniem wizyty, to zapraszam do kontaktu. Pozdrawiam Karolina Matlak 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: W jaki sposób przytyć i wyjść z anoreksji? – odpowiada mgr inż. Katarzyna Krupińska Czy powinnam schudnąć z moją wagą? – odpowiada Mgr Ewelina Skrzek Podejrzenie anoreksji a obsesyjne myśli o wadzę i wstręt do jedzenia – odpowiada Mgr Kamila Drozd Anoreksja i dopasowanie diety – odpowiada Mgr Anna Ingarden Czy mój nagły spadek masy ciała świadczy o anoreksji? – odpowiada Joanna Moczulska-Rogowska Obsesja na punkcie odchudzania u 22-latki – odpowiada Mgr Małgorzata Janusek Jak przełamać się do jedzenia po anoreksji? – odpowiada Mgr Aleksandra Józwik Czy ja mogę mieć anoreksję? – odpowiada Mgr Marzena Miodońska-Winkler Czy to może być anoreksja? – odpowiada Agnieszka Jamroży Jak mam postępować w przypadku anoreksji? – odpowiada Mgr Joanna Wasiluk (Dudziec) artykuły Coraz częstszym problemem w naszym społeczeństwie jest drastyczne odchudzanie się, które w skrajnych przypadkach doprowadza do śmierci głodowej. Rodziny i przyjaciele często pytają o pomoc w anoreksji: “co mogę zrobić?”, “jak mogę pomóc?” . Cóż, na początek trzeba sobie uświadomić, czego pomagając osobie chorującej na anoreksję robić nie można. Przede wszystkim nie można zmuszać do jedzenia. Pierwszą rzeczą, którą należy w tej sytuacji zrozumieć jest to, że nie można koncentrować się od razu na jedzeniu. Zaburzenia jedzenia zawsze mają u podstawy problemy emocjonalne, a zachowanie związane z ograniczeniem jedzenia jest tylko ich przejawem. Stanowią one raczej sposób na zapominanie, kontrolowanie i unikanie emocjonalnego bólu, stresu i/lub nienawiści do samego siebie. Jeśli jesteś rodzicem dziecka poniżej 18 roku życia masz przed sobą niełatwą decyzję dotyczącą opieki nad nim. Bez względu na błagania „proszę, nie zmuszaj mnie!” i obietnice zmiany zachowania, będziesz musiał pozostać bardzo wyczulony na to, co dzieje się z Twoim dzieckiem i być może zmusić je do wizyty u lekarza lub w szpitalu. Pamiętaj, jak poważne są zaburzenia jedzenia i że naprawdę mogą zabić. Jeśli Twoja relacja z osobą dotkniętą chorobą nie jest relacją rodzicielską lub jeśli Twoje dziecko skończyło 18 lat, wówczas nie możesz zmuszać jej do sięgania po pomoc w anoreksji. W zamian możesz oferować wsparcie i zachęcać ukochaną osobę, w delikatny sposób wyrażając swoje zatroskanie, a najlepszą rzeczą jaką możesz zrobić to nauczyć się aktywnie jej słuchać. W większości przypadków najważniejsze dla każdej cierpiącej osoby będzie znalezienie takiego sposobu zdrowienia, jaki będzie skuteczny akurat dla niej. Badania wskazują, że w przypadku wielu młodych osób chorujących na anoreksję bardzo skuteczna okazuje się terapia rodzinna, jednak możliwości jest wiele: terapia indywidualna, terapia rodzinna, grupy wsparcia, kliniki, leczenie stacjonarne lub ambulatoryjne, arteterapia, wspólnoty kościelne, kombinacja powyższych albo coś zupełnie innego. Kiedy konieczna jest wizyta w szpitalu? W przypadku osób chorych na anoreksję pewne objawy stanowią wskazanie do wizyty u lekarza. Jeśli chora przejawia jakiekolwiek z wymienionych symptomów, staraj się zachęcić ją do natychmiastowego leczenia medycznego w szpitalu: Zawroty głowy Zmęczenie Utrata przytomności Wyjątkowa wrażliwość na temperaturę Bóle w klatce piersiowej Mrowienie w dłoniach i stopach Krew w stolcu lub wymiotach Bóle brzucha Niekontrolowane wymioty lub biegunka Szybka utrata 25% wagi Miej świadomość, że będąc osobą spoza rodziny ostatecznie niewiele możesz zrobić. To od osoby chorej zależy czy zdecyduje się zmierzyć z emocjonalnymi kłopotami, które doprowadziły do anoreksji. Natomiast będąc członkiem najbliższej rodziny możesz przekonać osobę chorą oraz pozostałych członków rodziny do wspólnej rodzinnej konsultacji u specjalisty. W zaawansowanych stadiach choroby, początkiem leczenia będzie ustabilizowanie fizycznego zdrowia pacjenta. Później powinno nastąpić leczenie w terapii indywidualnej i/lub rodzinnej oraz grupowej. W przypadkach kiedy życie pacjenta nie jest jeszcze poważnie zagrożone, ważne jest podjęcie terapii u odpowiedniego terapeuty. Niestety, zwykle osoby chore sięgają po pomoc w anoreksji dopiero, kiedy ich życie jest już zagrożone. A bardzo często po opuszczeniu szpitalnego oddziału nie kontynuują leczenia, przez co szybko wracają do złego stanu zdrowia i w efekcie do szpitala. Bardzo często osoby chore boją się prosić o pomoc albo nie widzą nikogo, kogo mogły by poprosić. Jeszcze częściej anorektycy uważają, że nie zasługują na pomoc. Rzeczy których nie należy mówić osobie chorej „Jesteś chory?” „Wyglądasz jakbyś miał AIDS” Pamiętaj, że osoba cierpiąca na anoreksję ma już niskie poczucie własnej wartości. Dlaczego miałbyś mówić coś takiego osobie, którą kochasz, zwłaszcza osobie chorującej na zaburzenia odżywiania? Nie ma nic złego w wyrażaniu zainteresowania bliskim przyjacielem czy członkiem rodziny mówiąc w pełen troski sposób np.: „Straciłaś na wadze i martwię się o ciebie”, można dodać do tego „Jestem tutaj by Cię wysłuchać, gdybyś chciał/a porozmawiać”. Jednak wszystkie komentarze brzmiące obraźliwie lub atakująco będą odbierane defensywnie i wywołają efekt przeciwny do Twoich intencji. „Mogłabyś po prostu już zjeść!” „Nie rozumiem dlaczego po prostu nie zjesz…” „Lepiej siadaj i jedz!” Te słowa nie są słowami miłości lecz kontroli. Grożenie przejęciem nadzoru nie jest dobrym pomysłem, kiedy chcesz pomóc w anoreksji. Staraj się pamiętać, że w parze z zaburzeniami jedzenia idzie ogromne poczucie winy, więc takie zdania tylko nakręcają i tak już rozpędzoną machinę choroby. Jeśli jesteście wystarczająco blisko, nie będzie natomiast niczego złego w delikatnym: „Chcesz zjeść ze mną obiad?” lub „Porozmawiaj ze mną” po posiłku. Tamte zdania natomiast sprawią, że osoba będzie chciała pozbyć się poczucia winy i poszuka doraźnych rozwiązań, czyli rezultaty będą przeciwne do zamierzonych. „Dlaczego mi to robisz?” „Spójrz co robisz swojej matce (, ojcu, mężowi, dzieciom, itd.)” Ponownie, takimi pytaniami znowu nakręcasz poczucie winy. W zasadzie mówisz „Dlaczego sprawiasz wszystkim przykrość” i „dlaczego obciążasz nas takimi zmartwieniami”, co jest egoistyczne nawet jeśli w intencjach takie być nie miało. Przez osobę chorą zostanie odebrane jako „nie obciążaj nas swoimi problemami” czy „spójrz jakie sprawiasz kłopoty”. Jeśli jesteś blisko z kimś, kto cierpi na zaburzenia jedzenia, potraktuj to jako okazję dla siebie by nauczyć się lepiej komunikować i bardziej rozumieć. Osoby chore na anoreksję nie robią niczego Tobie, lecz zmagają się same ze sobą, toczą bezustanną walkę. „Dlaczego to sobie robisz?” „Masz w życiu wiele dobrych rzeczy, w czym problem?” Osoby chorujące na zaburzenia jedzenia nie wybierają „robienia tego sobie”. Anorektycy nie decydują, że oto wolą taki styl życia zamiast takiego, który byłby wypełniony, samoakceptacją i szczęściem. To jest mechanizm radzenia sobie, środek zaradczy na depresję, stres i nienawiść do samego siebie, które były budowane latami. Wspaniali mężowie, dzieci, wspierający przyjaciele mają w gruncie rzeczy niewielki wpływ w budowaniu prawdziwego poczucia własnej wartości. Takiego które jest niezbędnego do wyzdrowienia, do tego by zmagać się z życiem pozytywnie i uczyć się wierzyć w to, że od życia należą się nam dobre rzeczy i szczęście. Te zaburzenia dotyczą osoby cierpiącej i tego jak ona się ze sobą czuje. Jak pomóc w anoreksji? Co zatem możesz zrobić, by zapewnić pomoc w anoreksji osobie, którą kochasz? Empatia i zrozumienie to dobry początek. Możesz nie rozumieć dlaczego ta osoba odmawia jedzenia, ale musisz zdawać sobie sprawę, że nie wybiera tego zachowania celowo. Byłoby znacznie łatwiej po prostu zjeść posiłek tak jak wszyscy. Ale to nie jest takie łatwe. Najlepszą rzeczą jaką możesz zrobić, to zachęcać tę osobę do brania odpowiedzialności za swoje zachowania, zarówno te negatywne, jak i pozytywne. Nie sprawiaj, by czuła się obserwowana, gdy tylko znajdzie się w pobliżu jedzenia. Słuchaj, kiedy się dzieli swoimi uczuciami, zniechęceniem, frustracją, sukcesami. Nie pozwól by jej zachowania wpływały na twoje emocje, nastrój i działania. Wreszcie, pamiętaj, że zaburzenia jedzenia są chorobą. Osoba, którą kochasz nie jest przez nie określana. Istnieje mnóstwo innych cech, rzeczy i spraw, które ją określają. A zachęta, miłość i wsparcie są najlepszym lekarstwem dla tej bliskiej osoby. Karina Wiencelewska jest psychologiem, psychoterapeutą w trakcie certyfikacji. Potrzebujesz dodatkowych informacji na opisany temat lub pragniesz umówić się na konsultacje, zadzwoń: +48514725256. Możesz też skontaktować się poprzez email gabinet@ lub Skype 19 lipca 2018 Spis treści1 Co to jest anoreksja?2 Anoreksja (jadłowstręt psychiczny) u dzieci i nastolatków3 Skutki Anoreksji4 Objawy Anoreksji5 Przyczyny anoreksji6 Rodzaje anoreksji: Jadłowstręt Psychiczny Atypowy (anoreksja atypowa)7 Na czym polega anoreksja?8 Leczenie anoreksji9 Jak nie zachorować na anoreksję? – Zostań architektem i budowniczym własnego zdrowia Koncepcje Poczucia Koherencji i Resilience Co to jest anoreksja? Anoreksja jest zaburzeniem odżywiania. Podstawowym objawem jest celowe dążenie do obniżenia masy ciała i przeżywanie nasilonego lęku przed przytyciem, przy jednocześnie występującej nieprawidłowej ocenie własnego wyglądu. Utrata masy ciała jest wywołana przez unikanie sytych pokarmów lub prowokowanie wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających i leków tłumiących łaknienie, stosowanie wyczerpujących ćwiczeń fizycznych. Ocena własnego ciała, która jest zaburzona i odbiega od rzeczywistego wizerunku, przyjmuje postać zespołu psychopatologicznego, w którym dominuje obsesyjne myślenie związane z obawą przed otyłością. Anoreksja pojawia się najczęściej u dziewcząt w okresie pokwitania i u młodych kobiet. Zdarza się u dzieci w okresie zbliżania się do wieku pokwitania. Anoreksja i bulimia są jedynymi zaburzeniami, które są skorelowane z płcią i dotykają głównie kobiet – 95% zachorowań. Taką korelację tłumaczy się uwarunkowaniami kulturowo-społecznymi, związanymi z medialnymi wzorcami idealnej kobiety. Zaburzenia odżywiania mogą pojawiać się w życiu dorosłym ( 0,2-0,8% populacji), w okresie przekwitania, a także u osób po siedemdziesiątym roku życia. Obserwuje się podwyższony współczynnik zachorowań wśród mężczyzn homoseksualnych i wiąże się to z większym zwracaniem uwagi na wygląd w tej grupie społecznej, w takim samym stopniu, jak w przypadku kobiet. Anoreksja (jadłowstręt psychiczny) u dzieci i nastolatków Okresem największej zachorowalności na anoreksję jest wiek dojrzewania. Objawy najczęściej mają swój początek pomiędzy 14 – 18 rokiem życia. Wśród chorych przeważają dziewczęta. Rozpowszechnienie anoreksji wśród chłopców, w tym wieku ocenia się na 5-10%. Obserwuje się wzrost zachorowań na anoreksję wśród dzieci do 13 roku życia. Badania podkreślają, że na ten wiek przypada znaczący wzrost zachorowań chłopców w porównaniu z okresem dorastania. Wówczas na chorobę zapada 9-30 % chłopców. Skutki Anoreksji Chorobie towarzyszy niedożywienie o różnym nasileniu i wynikające z tego wtórne, poważne zaburzenia somatyczne. Jeśli początek choroby miał miejsce w okresie przed pokwitaniem, to zostaje zahamowany rozwój związany z pokwitaniem. U dziewczynek zatrzymany zostaje wzrost, nie rozwijają się piersi i występuje brak miesiączek. U chłopców w tym wieku narządy płciowe pozostają w stanie dziecięcym. Anoreksja należy do chorób o wysokim ryzyku śmiertelności. Najczęstszymi przyczynami zgonu są samobójstwa, niewydolność krążeniowa, zaburzenia elektrolitowo-metaboliczne. Przeprowadzone badania wśród pacjentów w wieku pomiędzy 20 a 30 rokiem życia wykazują, że u 18 % choroba zakończyła się zgonem. Ryzyko zgonu zwiększa się 10-krotnie w przypadku starszych wiekowo pacjentów i dłuższym czasem trwania choroby. Przebieg choroby ma charakter przewlekły, a średni czas trwania choroby to 5 lat. Lepsze rokowania mają osoby, u których zaburzenie wystąpiło stosunkowo wcześnie pomiędzy 14 -17 rokiem życia, a podjęte oddziaływania terapeutyczne zapobiegały utrwaleniu się zaburzenia. Jak zaczyna się anoreksja? W początkowym etapie zachorowania pierwszymi objawami anoreksji jest stopniowe ograniczanie jedzenia, które jest zazwyczaj uzasadniane stosowaniem diety, przejściem na wegetarianizm, ekologiczną żywnością. W tej pierwszej fazie spadkowi wagi towarzyszy dobre samopoczucie, nawet stany euforyczne, wrażenie dobrej aktywności i wydajności. Stopniowo nasila się koncentracja na unikaniu jedzenia i pojawia się coraz więcej rytuałów związanych ze sposobami ograniczania ilości jedzenia, przygotowywaniem posiłków. Nasilające się zachowania nie podlegają perswazji, modyfikacji, stają się coraz bardziej usztywnione. Coraz większy dysonans pomiędzy informacjami otoczenia dotyczącymi nadmiernego spadku wagi a własnym przekonaniem dotyczącym wyglądu, powoduje unikanie ludzi, izolację społeczną, oraz usztywnianie się nieprawidłowej oceny własnego ciała i braku krytycyzmu. Nasilająca się koncentracja na rytuałach dotyczących przygotowania posiłków i ich kaloryczności może mieć charakter zaburzeń obsesyjno- kompulsywnych. Anoreksja może prowadzić do objawów zaburzeń depresyjnych i lękowych. W przebiegu choroby dochodzi do zaburzeń związanych z poczuciem głodu i sytości, co jeszcze bardziej komplikuje podawanie posiłków. Objawy Anoreksji Podstawowym objawem jest spadek masy ciała o 15% w stosunku do masy ciała odpowiedniej dla wieku i wzrostu, u dzieci brak przyrostu masy ciała. Występuje irracjonalne ocenianie siebie, jako osoby otyłej. Przeżywanie permanentnego lęku przed przytyciem. Narzucanie sobie samemu niskiego progu masy ciała, przed strachem, że się przytyje. U kobiet w efekcie anoreksji, występują zaburzenia endokrynne, które przejawiają się zanikiem miesiączkowania, a u mężczyzn utratą seksualnych zainteresowań i potencji. W następstwie głodzenia się pojawiają się zaburzenia metaboliczne, w gospodarce elektrolitowej, tłuszczowej, zaburzenia czynności układu pokarmowego, hormonalne, neuroprzekażnictwa, zmiany zanikowe tkanek, w tym tkanki mózgowej. Do najczęściej występujących objawów somatycznych anoreksji należą: Spadek ciśnienia tętniczego krwi i temperatury ciała, zmiany w zapisach EKG Pojawienie się na ciele owłosienia w postaci meszku. Wypadanie włosów. Suchość skóry. Osłabienie siły mięśni i zanik mięśni. Stany zapalne żołądka i jelit, bóle brzucha. Podwyższenie poziomu cholesterolu. Zanik cyklu miesiączkowego. Objawy odwapnienia, osteoporoza kości, objawy niedokrwistości. Problemy z koncentracją, pamięcią, uczeniem się. Objawy depresyjne pojawiają się u 75 % przypadków. Objawy zespołu obsesyjno-kompulsyjnego, zespołu lękowego i napadów paniki (20-60 % przypadków). Przyczyny anoreksji Uważa się, że jadłowstręt psychiczny ma wieloczynnikowe uwarunkowania: biologiczne, osobowościowe, rodzinne i społeczno-kulturowe. W cechach osobowościowych wyróżnia się bardzo wysoki poziom aspiracji, często nieadekwatny do możliwości, niską samoocenę i perfekcjonizm, wysoki poziom tłumionej agresji, tendencja do zachowań obsesyjno-kompulsywnych. Badania genetyczne nie dają jednoznacznych odpowiedzi, stwierdza się możliwość istnienia wielu genów odpowiedzialnych za dziedziczenie anoreksji, które mogą wchodzić w różne interakcje, dając określony obraz kliniczny choroby. Badania dotyczące neuroprzekażnictwa w mózgu wykazały zaburzenia w układzie serotoninergicznym, noradrenergicznym i dopaminergicznym, oraz receptorów opiatowych. Wyniki badań naukowych nie dają jednoznacznej odpowiedzi, w jakim stopniu stwierdzone nieprawidłowości w przebiegu jadłowstrętu psychicznego są wrodzoną lub nabytą predyspozycją, a w jakim stopniu są skutkiem zaburzenia i głodzenia się. Stwierdzone zaburzenia hormonalne w odniesieniu do osi podwzgórze-przysadka-nadnercze oraz osi podwzgórze-przysadka-tarczyca, również nie odpowiadają na pytanie o przyczyny zaburzenia. Czynniki rodzinne – w rodzinach z problemem anoreksji obserwuje się specyficzne dysfunkcjonalne style funkcjonowania w zakresie diady małżeńskiej, patologicznych koalicji, relacji emocjonalnych, problemy w umiejętności rozwiązywania konfliktów, problemy związaną z autonomią członków, granicami wewnątrzrodzinnymi, blokowanie procesów separacyjnych. Zwraca się uwagę na takie cechy rodziny, jak rozbudzanie nadmiernych ambicji u dziecka, nieadekwatny do możliwości dziecka wysoki poziom oczekiwań. Koncepcje socjokulturowe zwracają uwagę na społeczne uwarunkowania „fobii przed otyłością”. Począwszy od lat dwudziestych XX wieku, w zachodniej kulturze nastąpiła zmiana ideałów dotyczących wyglądu i wymagań wobec kobiet. Wzrost zachorowań wiąże się z medialnym wpływem na kształtowanie idealnej sylwetki i stylu życia, które mają świadczyć o atrakcyjności i sukcesie życiowym. Bycie szczupłym staje się celem życiowym, nadaje wartość osobie i sens jej życiu. Mechanizm kontroli nad własnym życiem ogniskuje się w uzyskaniu szczupłości. Dodatkowo występuje nasilone zjawisko potępiania otyłości. Badania dowodzą, że otyłe dzieci są narażone na ostracyzm rówieśniczy, liczne przejawy nienawiści i upokorzenia. Czynniki kulturowe uważa się za znaczący czynnik przyczynowy nasilonej tendencji do rozwoju zaburzeń odżywiania. Za szczególnie narażone na zachorowanie uważa się modelki i tancerki. Koncepcja ewolucjonistyczna w rozszerzeniu koncepcji socjokulturowej zwraca uwagę na problem, dlaczego mężczyźni wolą szczupłe kobiety, i stawia tezę, że wymagania szczupłości wobec kobiet-modelek, są kształtowane przede wszystkim przez mężczyzn homoseksualnych – kreatorów mody, którzy nie widzą w kobietach swoich potencjalnych partnerek seksualnych. Uważa się, że bezpośrednim czynnikiem uruchomiającym proces chorobowy, jest uraz psychiczny związany z krytyczną uwagą, oceniającą wygląd i własna krytyczna ocena swojego ciała. Rodzaje anoreksji: Jadłowstręt Psychiczny Atypowy (anoreksja atypowa) W anoreksji atypowej obraz i przebieg choroby jest taki sam, jedynie o łagodniejszym nasileniu i z tą różnicą, że nie stwierdza się np. zaniku miesiączki, braku znacznego spadku masy ciała. Na czym polega anoreksja? Centralnym objawem w anoreksji jest nasilony lęk i obsesyjne myśli związane z obawą przed przytyciem oraz zaburzenia w spostrzeganiu własnego wyglądu. Ograniczanie jedzenia jest realizacją dążenia do ideału, w obawie przed krytyką innych i odrzuceniem. Staje się głównym celem życiowym i ogniskuje się w nim potrzeba osiągania sukcesu. W konsekwencji powoduje zdecydowane pogorszenie funkcjonowania społecznego. Jest zagrożeniem dla zdrowia i życia. Brak łaknienia i spadek wagi, nie zawsze jest tożsame z rozpoznaniem anoreksji. Może być objawem o charakterze psychogennym, skutkiem zaburzeń depresyjnych, objawów psychotycznych, zaburzeń schizofrenicznych, czy ujawniać się w przebiegu bulimii. Przeżywanie urojeń, omamów smakowych czy słuchowych, może być powodem odmawiania jedzenia i racjonalizacji psychotycznych powodów koniecznością stosowania diety. Zaburzenia łaknienia występują również w chorobach somatycznych. W każdym przypadku wymagana jest diagnoza psychologiczna i psychiatryczna. Leczenie anoreksji Ponieważ jadłowstręt psychiczny uważany jest za zaburzenie o wieloczynnikowych uwarunkowaniach, dlatego leczenie powinno być wielopłaszczyznowe i zależeć od wieku, przebiegu choroby, nasilenia objawów. W przypadku znacznego spadku wagi, poniżej 75 % wagi należnej, konieczne jest leczenie szpitalne. Zaletą leczenia szpitalnego jest stosunkowo szybki przyrost wagi ciała i obniżenie ryzyka śmierci w najpoważniejszym przebiegu zaburzenia. W przypadku skrajnego wychudzenia stosuje się przymusowe leczenie. Leczenie szpitalne, choć początkowo efektywne w osiągnięciu przyrostu wagi, nie usuwa problemu. Jak pokazują badania i obserwacje kliniczne, bez kompleksowego leczenia psychoterapeutycznego utrzymanie długoterminowej remisji objawowej nie jest możliwe. W początkowej fazie leczenia nadrzędnym celem jest zapobieganie ewentualnemu zagrożeniu życia, wynikającymi ze zmian metabolicznych wskutek głodzenia. Uzyskanie stopniowego przyrostu masy ciała powinno się odbywać na poziomie 1-1,5 kg na tydzień u pacjentów hospitalizowanych, i 0,5 -1kg u pacjentów leczonych ambulatoryjnie. Najczęściej w tej fazie choroby zawiera się z pacjentem kontrakt terapeutyczny, który ustala zasady postępowania leczniczego i stosuje się nagradzające przyrost wagi techniki behawioralne, zgodne z kontraktem. Jednocześnie obywa się proces leczniczy mający na celu leczenie powikłań somatycznych. Jak leczyć anoreksję? Do etapów leczenia należą: Uzyskanie systematycznego przyrostu wagi. Leczenie powikłań somatycznych. Psychoedukacja dotycząca prawidłowych wzorów odżywiania i korekta zachowań związanych z jedzeniem. Leczenie współwystępujących zaburzeń psychicznych. Psychoterapia indywidualna Psychoterapia rodzinna Ze względu na przewlekły charakter zaburzenia psychoterapię stosuje się przynajmniej przez rok, a w charakterze podtrzymującym, może trwać nawet do 6 lat. Psychoterapia Poznawczo-Behawioralna w Zaburzeniach Odżywiania Za standardową metodę terapeutyczną, którą stosuje się po zauważeniu procesu przyrostu wagi uważa się psychoterapię poznawczo-behawioralną. Badania podkreślają, że skuteczność leczenie farmakologicznego zdecydowanie podwyższa włączenie terapii poznawczo-behawioralnej. Terapia bezpośrednio odnosi się do niedostosowanych zachowań związanych ze sposobem odżywiania się, oraz leżącymi u ich podłoża błędnymi przekonaniami, dysfunkcyjnymi schematami poznawczymi dotyczącymi poczucia własnej samooceny i dążenia do ideału, znaczenia opinii innych i obaw w relacjach z nimi, oraz wspiera procesy rozwojowe związane z indywidualizacją i separacją. Łączy tworzenie wzorów regularnego odżywiania się, zmianę treści poznawczych i etap zapobiegania nawrotom choroby, poprzez kształtowanie umiejętności rozwiązywania problemów, umiejętność identyfikowania sygnałów ostrzegawczych nawrotu choroby i korzystania z wypracowanych planów działań. Psychoterapia Interpersonalna i Psychodynamiczna w Zaburzeniach Odżywiania Za efektywną terapię uznaje się Psychoterapię Interpersonalną skoncentrowaną na problemach interpersonalnych, które są uważane za centralne w zaburzeniach odżywiania. Celem terapii jest poprawa samooceny i samoakceptacji, rezygnacja z przesadnego przywiązywania znaczenia do wagi ciała. Zarówno psychoterapia poznawczo –behawioralna, jak i interpersonalna osiągają te same cele, jedynie innymi mechanizmami i technikami terapeutycznymi. Uznaje się, że podjęcie psychoterapii psychodynamicznej powinno odbywać się na etapie, gdy stan fizyczny pacjenta uległ poprawie. Terapia pozwala uzyskać wgląd w głęboko leżące zaburzenia struktury osobowości. Psychoterapia Psychodynamiczna jest szczególnie zalecana w przypadku zachorowań osób dorosłych. Rodzinna Psychoterapia Systemowa w Zaburzeniu Jadłowstrętu Psychicznego Uważa się, że terapia rodzinna jest niezbędna w odniesieniu do pacjentów poniżej 18 roku życia, zwiększa efektywność leczenia i trwałość uzyskanej poprawy objawowej. Zgodnie z paradygmatem systemowym zaburzenie pełni określoną, regulacyjną funkcję w życiu rodziny. Wyniki badań wskazują na symptomatyczne cechy systemu rodzinnego w przypadku zaburzeń odżywiania: uwikłanie i niezaangażowanie, nadopiekuńczość, sztywność, brak umiejętności rozwiązywania konfliktów, nacisk na wygląd i nadawanie szczególnego znaczenia opinii innych, izolacyjne tendencje. W rodzinach jedzenie spełnia funkcję narzędzia komunikacyjnego, jest ważnym kanałem komunikacyjnym. Celem terapii rodzinnej jest zmiana dysfunkcjonalnej struktury rodziny, zaburzonej komunikacji, określenie granic w podsystemach, które często są zatarte, pomoc w kryzysie rozwojowym związanym z dojrzewaniem i procesach separacji-indywidualizacji. Nieprawidłowo funkcjonujący system rodzicielski, może być czynnikiem uruchamiającym zachorowanie i podtrzymującym objaw, ale również może być znaczącym czynnikiem, który ma wpływ na pozytywny przebieg leczenia i jego efektywność. Leczenie farmakologiczne w zaburzeniach jadłowstrętu psychicznego Leczenie farmakologiczne stosuje się w przypadku, gdy zaburzeniom towarzyszą objawy depresyjne, lękowe, zaburzenia obsesyjno-komupulsyjne. W razie konieczności są podawane leki hormonalne. Leczenie farmakologiczne jest stosowane pod ścisłą kontrolą lekarza ze względu na możliwe powikłania związane z uwagi na występujące w chorobie zaburzenia układu krążenia, braku łaknienia. Jak „wpaść” w anoreksję? Do czynników ryzyka zachorowania na anoreksję należą: Czynniki osobowościowe: Niska i nieadekwatna samoocena. Przekonanie, że wysoka samoocena jest wynikiem uzyskania idealnej wagi i figury. Niezadowolenie ze swojej atrakcyjności fizycznej. Poczucie niższości w relacjach rówieśniczych. Przywiązywanie nadmiernego znaczenia do wyglądu, wagi i figury. Niski poziom umiejętności społecznych, brak umiejętności radzenia sobie w sytuacjach społecznych. Bycie osobą ośmieszaną i krytykowaną w grupie rówieśniczej, doświadczenie odrzucenia przez kolegów w szkole, marginalizacji społecznej, poczucie braku przynależności do grupy rówieśniczej. Wpływowość, lękliwość, brak pewności siebie. Nadwrażliwość na krytykę. Tendencje rezygnacyjne w przypadku niepowodzeń. Tłumienie i zaprzeczanie własnym potrzebom, nieumiejętność rozpoznawania własnych potrzeb. Spełnianie oczekiwań innych, jako źródło satysfakcji. Dążenie do bycia powszechnie akceptowanym przez innych i lęk przed odrzuceniem. Wysoki poziom ambicji i perfekcjonizm. Brak poczucia satysfakcji i sukcesów. Irracjonalne przekonania dotyczące sposobów odżywiania się i diet. Objawy zaburzeń zdrowia psychicznego: Przeżywanie objawów lękowych, depresyjnych, zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych. Chwiejność emocjonalna. Długotrwałe stany złego samopoczucia psychicznego. Czynniki rodzinne: Zaburzenia struktury rodziny, komunikacji wewnątrzrodzinnej. Nieprawidłowe relacje emocjonalne pomiędzy członkami. Wysoki poziom krytycyzmu, wrogości, odrzucenia, kontroli. Problemy z autonomią członków rodziny, problemy rozwojowe związane z fazą separacji-indywidualizacji. Jak nie zachorować na anoreksję? – Zostań architektem i budowniczym własnego zdrowia psychicznego. Według WHO 50 % wszystkich zaburzeń zdrowia psychicznego ma swój początek w okresie wieku rozwojowego, a więc w dzieciństwie i adolescencji. Wówczas pojawiają się pierwsze, mało specyficzne lub słabo nasilone objawy zaburzeń psychicznych, bądź zaburzenia charakterystyczne dla tego wieku np. anoreksji. Alarmujące dane statystyczne dotyczące wzrostu zachorowań na zaburzenia psychiczne, w tym dzieci i młodzieży, wymuszają zmianę myślenia o zdrowiu, jako wymagającego jedynie leczenia. Czynnikami chroniącymi zdrowie psychiczne jest, bowiem „wytwarzanie zdrowia”, czyli redukowanie czynników ryzyka, świadome wzmacnianie zdrowia psychicznego i zasobów odpornościowych, indywidualnych i rodzinnych. Utrzymanie stanu dobrego samopoczucia i zdrowia psychicznego jest możliwe, gdy dziecko i nastolatek ma adekwatną samoocenę, poczucie własnej wartości, optymizm i zrównoważony nastrój, umiejętności nawiązywania i podtrzymywania kontaktów rówieśniczych, satysfakcjonujących relacji interpersonalnych, umiejętność rozwiązywania problemów i konfliktów, adekwatnego reagowania w stresogennych sytuacjach. Te cechy osobowościowe są zasobami psychicznymi, które chronią przed zachorowaniem na zaburzenia psychiczne. Prawidłowo funkcjonująca rodzina jest naturalnym podstawowym oparciem społecznym. W teoriach psychologicznych koncepcje Poczucia Koherencji i Resilience odpowiadają na pytanie, jakie cechy osobowościowe wzmacniają zdrowie psychiczne i chronią przed zachorowaniem np. na anoreksję. Osoby, które cechuje wysoki poziom poczucia koherencji, lepiej sobie radzą ze stresogennymi czynnikami życia i mniej chorują. Resilience jest uznawana za wskaźnik zdrowia psychicznego, gdyż może chronić przed wystąpieniem zaburzeń psychicznych lub zmniejszać ich nasilenie. Poczucie koherencji i sprężystość psychiczna (ego – resiliency) pełnią kluczową rolę w ochronie i przywracaniu zdrowia. Oznacza to, że nie jesteśmy całkowicie bezsilni wobec zachorowania na zaburzenia psychiczne i mamy wpływ na nie, przez kształtowanie pożądanych cech odpornościowych i wytwarzanie zdrowia psychicznego. Metody psychoterapeutyczne są nie tylko formą leczenia zaburzeń psychicznych. Oddziaływania terapeutyczne mogą być skuteczną prewencją zaburzeń psychicznych, mogą wzmacniać dobrostan psychiczny: kształtować prawidłową samoocenę, umiejętności społeczne, rozwijać poczucie koherencji i odporność psychiczną. Terapeutyczne sesje rodzinne mogą mieć charakter profilaktyki zdrowia psychicznego jej członków. Rozwijanie i wzmacnianie pożądanych cech może odbywać się w każdym wieku, ale ma to szczególne uzasadnienie w odniesieniu do dzieci, młodzieży i okresu wczesnej dorosłości. Koncepcje Poczucia Koherencji i Resilience Koncepcja poczucia koherencji zakłada istnienie trzech jej składowych: poczucia zrozumiałości, poczucia zaradności i poczucia sensowności. Pozwalają na spostrzeganie świata, jako zrozumiałego, przewidywalnego i sterowalnego. Osoba posiadające te cechy trafnie spostrzega i ocenia rzeczywistość, potrafi sprostać wymaganiom i skutecznie radzić sobie z trudnościami, a pojawiające się problemy traktuje, jako wyzwania i możliwość samorealizacji a nie, jako obciążenie i zagrożenie. Poczucie koherencji pełni główną rolę w adaptacji do stresogennych czynników, obniża intensywność jego doznawania i chroni przed zakłóceniami dobrostanu psychicznego. Koncepcja resilience zwraca uwagę na odporność psychiczną, odporność na zranienie i pozytywną adaptację. Sprężystość psychiczna (ego- resiliency) oznacza dobre przystosowanie pomimo traumatycznych przeżyć, wysoki poziom kompetencji społecznych, realizację zadań rozwojowych i brak zaburzeń w sferze emocjonalnej i behawioralnej. Jest umiejętnością rozwiązywania problemów oraz zdolnością elastycznego przystosowania się do zmieniających się warunków życiowych. Jest także umiejętnością szybkiego odrywania się od negatywnych przeżyć i wzbudzania w sobie pozytywnych stanów emocjonalnych i poznawczych. Jest dynamicznym konstruktem, który można rozwijać i kształtować. Jest znaczącym czynnikiem chroniącym przed wystąpieniem objawów zaburzeń. Anoreksja to jedno z zaburzeń odżywiania. Prowadzi do drastycznego spadku masy ciała, a czasem nawet do śmierci. U podłoża choroby leży głęboki kryzys emocjonalny, gdyż zarówno anoreksja, jak i bulimia są spowodowane problemami psychicznymi. Leczenie anoreksji jest trudne i długotrwałe, a terapii wymaga i ciało, i psychika osoby chorej. Jak szybko zorientować się, że dzieje się coś niepokojącego, jak skłonić do terapii? Jak wzmacniać nasze nastoletnie dzieci i jakich wychowawczych błędów unikać, by nie narażać ich na wystąpienie anoreksji? Spis treściAnoreksja - jak ją rozpoznać?Jakie są psychiczne przyczyny anoreksji?Skutki anoreksjiLeczenie anoreksjiFakty i mity o anoreksji Anoreksja, czyli jadłowstręt psychiczny (z grec. an – „brak”, orexis – „apetyt”), to zaburzenie odżywiania polegające na celowej utracie wagi wywołanej i podtrzymywanej przez osobę chorą. Obraz własnego ciała jest w znacznym stopniu zaburzony. Lęk przybiera postać uporczywej idei, zgodnie z którą chory wyznacza sobie niski limit wagi. Badania wykazały, że 40% anorektyczek ma okresy żarłoczności. Istnieją jednak osoby, które nie cierpią na anoreksję, a często się przejadają (co najmniej dwa razy w tygodniu), i sytuacja taka trwa dłużej niż trzy miesiące. Osoby te cierpią na chorobę zwaną bulimią (od bulimis – dosłownie „byczy głód”), potem określoną jako żarłoczność psychiczna. Bulimia to zatem zaburzenie odżywiania charakteryzujące się utratą kontroli nad ilością spożywanych pokarmów i napadami objadania się. Do najczęstszych zachowań bulimicznych należą: wywoływanie wymiotów, stosowanie głodówek, używanie środków przeczyszczających, robienie lewatywy, nadmierne ćwiczenia fizyczne. Zajrzyj tutaj, aby dowiedzieć się więcej o bulimii. Anorektyczce często towarzyszy nastrój euforii, który wiąże się z satysfakcją kontrolowania potrzeb własnego ciała. Umiejętność oparcia się kuszącym zapachom i apetycznym potrawom jest dla niej sprawą honoru. Jeśli potrafi się powstrzymać, czuje się moralnie lepsza od tych, którzy ulegli pokusie. Jednak wszystko to podszyte jest strachem. Gdyby odpuściła sobie dietę, straciłaby nad wszystkim kontrolę, dlatego stale nie dojada. Jak pomóc bliskiej osobie z anoreksją? Anoreksja - jak ją rozpoznać? Widocznym symptomem anoreksji jest wychudzenie (często maskowane obszernymi ubraniami). Jednak nim do niego dojdzie, chora eliminuje ze swojego jadłospisu coraz to inne produkty. Przesadnie interesuje się jedzeniem: czyta książki kucharskie, liczy kalorie, planuje skład posiłków, dużo mówi o jedzeniu, często gotuje dla rodziny, nie jedząc później tych potraw. Zwykle jada w samotności. Przymuszona do jedzenia znajdzie sposoby, by je wyrzucić. Na uwagi rodziny, że za mało je, reaguje furią. Staje się coraz bardziej drażliwa, odsuwa się od innych. Często jest nadmiernie ruchliwa, intensywnie trenuje w ukryciu. Wraz ze spadkiem wagi ciała zanika u niej miesiączka. Jak rozpoznać początek anoreksji u nastolatki? Anoreksję cechuje szybko postępujące wyniszczenie organizmu, które pozostawia często nieodwracalne zmiany. Nieleczona prowadzi do śmierci w ok. 10% przypadków. Czasem nastoletnie dzieci potrafią skutecznie się ukrywać z tymi zaburzeniami. Co powinno zaniepokoić rodziców? Bianca-Beata Kotoro, psycholog i psychoterapeuta z Instytutu P-PTiS „Beata Vita”, wymienia następujące zachowania, które występują zazwyczaj po kilka i są wyraźną zmianą w stosunku do wcześniejszych: nastolatek znacząco zaczyna chudnąć; bardzo dużo je i nie przybiera na wadze; narzeka, że jest za gruby, choć wygląda „jak przecinek”; nie przyznaje się do uczucia głodu, chociaż je nagle bardzo mało; po raz kolejny słychać z łazienki odgłosy wymiotowania; nagle spędza dużo czasu w samotności i woli jeść w odosobnieniu; ma obsesję na punkcie ćwiczeń; u nastolatki zatrzymała się miesiączka; jest coraz bardziej przygnębiony; rodzic znajduje ukryte leki na przeczyszczenie lub środki odchudzające. Należy przy tym pamiętać, że każdy przypadek anoreksji, bulimii czy wewnętrznego przymusu jedzenia jest inny. Bianca-Beata Kotoro, psycholog i psychoterapeuta Jakie są psychiczne przyczyny anoreksji? Zaburzenia w przyjmowaniu pokarmów są nierozerwalnie związane z konfliktami wewnętrznymi. Jedzenie staje się formą walki z licznymi problemami natury psychologicznej, jakie trapią osoby nastoletnie i u progu dorosłości. U podłoża tych zaburzeń leżą: problemy uczuciowe, rozwojowa potrzeba określenia własnej tożsamości, negatywny obraz własnej osoby, paradoks jednoczesnego odczuwania miłości i nienawiści do swojej rodziny, rozwój seksualny, a czasem nawet nieprawidłowy rozwój psychoseksualny w wieku przedszkolnym. Ważnym czynnikiem sprzyjającym jest też dorastanie w masowym kulcie szczupłości, poprzez codzienną obserwację w mediach idealnych i bardzo szczupłych sylwetek modeli, aktorów, piosenkarzy. Nie pomaga też częste oglądanie reklam dietetycznych środków, wspomagaczy, gdzie przewodnie hasło brzmi: „szczupłe jest lepsze”. To może popchnąć ku szkodliwym sposobom odżywiania się lub wyzwolić nawyk naprzemiennego objadania się i przeczyszczania, zwłaszcza w sytuacji, gdy towarzyszą temu sprzyjające czynniki psychologiczne. O genetycznych przyczynach anoreksji przeczytasz tutaj! Skutki anoreksji Powoduje to dramatyczne niedobory niezbędnych do życia substancji odżywczych, a w konsekwencji postępujące zaburzenia czynności wszystkich narządów i układów. Wskutek chudnięcia młoda osoba traci prawie całą izolującą warstwę tkanki tłuszczowej i staje się nadwrażliwa na niskie i wysokie temperatury. Ma zwolnione tętno i obniżone ciśnienie tętnicze krwi, wolniejszą perystaltykę jelit, zaparcia. Głodzenie się prowadzi do anemii (niedobór czerwonych ciałek krwi) oraz hipoglikemii (niski poziom cukru we krwi), która jest skutkiem ubytków glikogenu i zapasów tłuszczu w organizmie. Anoreksja powoduje też zahamowanie wzrostu i rozwoju płciowego ( nie rozwijają się piersi) oraz zaniki mózgowe (ujawnia je np. tomografia komputerowa). Na skutek odwodnienia i trudności z koncentracją moczu występują zaburzenia pracy nerek. Niedobory potasu mogą z kolei wywołać groźne zaburzenia w rytmie pracy serca. Bardzo poważne skutki ma zanik miesiączki – jeśli trwa dłużej niż pół roku, niedobór estrogenów powoduje obniżenie gęstości kości, prowadząc do osteoporozy. Jest też przyczyną nadmiernego owłosienia, wiąże się z ryzykiem torbieli jajników i bezpłodnością. Niedożywienie jest przyczyną znacznego obniżenia odporności, co sprawia, że anorektyczki umierają czasem z powodu błahych infekcji. Kto choruje na anoreksję? Szacuje się, że na anoreksję choruje 1–2 proc. młodzieży między 12. i 14. oraz 17. i 25. rokiem życia. Stopień śmiertelności w przypadku tych chorych (na skutek powikłań zdrowotnych lub samobójstw) wynosi ok. 20 proc. Zaburzenia odżywiania w głównej mierze dotyczą dziewcząt i młodych kobiet (ok. 90–95 proc. przypadków). Niższą zachorowalność u chłopców tłumaczy się mniejszym stresem związanym z dojrzewaniem płciowym oraz słabszą podatnością na presję otoczenia. Leczenie anoreksji Od ustalenia rozpoznania do wyleczenia anoreksji upływa 4-6 lat. Nie w każdym przypadku dochodzi do zwalczenia choroby. Powodzenie terapii zależy przede wszystkim od pracy i woli samego chorego. Leczenie przebiega trudniej, gdy anoreksja rozwijała się przez długi czas. Celem terapii jest przede wszystkim przywrócenie zdrowych nawyków odżywiania, które pozwolą na utrzymanie prawidłowej masy ciała i przejęcie przez chorego kontroli nad ciągłymi myślami związanymi z odchudzaniem. Jednym z istotniejszych aspektów terapii jest nauczenie się samoakceptacji i wzmocnienie poczucia własnej wartości. W sytuacji, gdy stan zdrowia spowodowany anoreksją nie zagraża życiu, leczenie może przebiegać ambulatoryjnie (psychoterapia indywidualna, rodzinna, leczenie farmakologiczne powikłań anoreksji, dietetyczne ustalenie zdrowych wzorców jedzenia oraz zdrowego sposobu przybierania na wadze). Gdy wychudzenie jest na tyle poważne, że prowadzi do groźnego dla życia odwodnienia, zaburzenia równowagi elektrolitowej i wiąże się z rozwojem wielu powikłań, konieczne jest leczenie w szpitalu. Wskazaniem do hospitalizacji w przypadku anoreksji są: spadek masy ciała o więcej niż 25%, powikłania, jak np. zaburzenia rytmu serca, infekcje przy niskiej masie ciała, zaburzenia psychiczne, nawet z ryzykiem samobójstwa. Niestety, nie ma leków na anoreksję. Farmakoterapia ma przede wszystkim zastosowanie w leczeniu zaburzeń współistniejących z anoreksją. Dotyczy to leków przeciwdepresyjnych, przeciwlękowych, nasennych oraz neuroleptyków. Powodzenie leczenia zależy w dużej mierze od chęci chorej, choć ona sama rzadko zgłasza się na leczenie. Raczej jest zaciągnięta siłą przez rodziców, którzy lękają się o jej życie. Ważne jest wczesne podjęcie terapii, bo wtedy jest szansa na całkowity powrót do zdrowia. Łatwiejsze do wyleczenia są też dziewczyny młodsze, bo można wpłynąć na ich osobowość. Rokowania są znacznie gorsze, gdy anoreksja występuje po 18. roku życia. Najważniejsze jest intensywne odkarmienie pacjentki, często robi się to sztucznie. Poprawa stanu odżywienia jest bowiem warunkiem powodzenia leczenia. W terapii powinna uczestniczyć cała rodzina pacjentki, ponieważ w chorobę uwikłani są wszyscy domownicy. Leczenie anoreksji trwa długo. Miesiączka wraca nieraz po kilku latach od osiągnięcia docelowej wagi. Bardzo silne jest też uzależnienie psychiczne. Niestety, w procesie zdrowienia zdarzają się załamania i pracę trzeba rozpoczynać od nowa. Instytut Psychiatrii i Neurologii w Warszawie, Centralny Szpital Kliniczny UM w Łodzi, Poradnie pschologiczno-pedagogiczne w całym kraju. prof. dr hab. n. med. Marek Pertkiewicz, kierownik Kliniki Chirurgii Ogólnej i Żywienia Klinicznego WUM Osoba chora na anoreksję wymaga pomocy psychiatry i psychoterapeuty. Ale często z powodu zagrażających życiu powikłań, wyniszczenia lub innych chorób, których przebieg u osób niedożywionych jest bardzo ciężki, konieczne jest leczenie w szpitalu, czasem nawet na oddziale intensywnej opieki medycznej. Rozpoczynanie odżywiania po okresie głodzenia, zwiększanie podaży pokarmów u osób niedożywionych, nawet podanie dożylne glukozy, może wywołać tzw. zespół refeeding (w Polsce czasem mówimy o nim „szok pokarmowy”). Ostre niedobory elektrolitów wewnątrzkomórkowych i witamin mogą spowodować wystąpienie ciężkich zaburzeń metabolicznych i śmierć pacjentki nawet w ciągu kilku godzin. Dlatego konieczne jest dokładne monitorowanie metaboliczne i wyrównanie tych niedoborów. W przypadkach krańcowego wyniszczenia część chorych nie może jeść więcej, nawet jeśli chcą, gdyż ich przewód pokarmowy nie toleruje większych dawek pokarmu. Wtedy lepiej jest stopniowo zwiększać ich żywienie drogą dożylną, uwzględniając reakcję organizmu oraz powoli rozszerzać dietę doustną. Fakty i mity o anoreksji Istnieje wiele błędnych przekonań dotyczących anoreksji. Są one często wykorzystywane przez osoby chore, aby zaprzeczać, że mają poważny problem. Oto najbardziej popularne mity dotyczące tego zaburzenia odżywiania: CHORUJĄ TYLKO KOBIETY Rzeczywiście, anoreksja dotyczy przede wszystkim kobiet, jednak panowie także mogą na nią chorować. Szacuje się, że ok. 6% chorujących na anoreksję to mężczyźni. Dane te mogą być jednak zaniżone, bo sami chorzy unikają piętna choroby uważanej za kobiecą przypadłość, a także ze względu na posądzenie o homoseksualizm. TO CHOROBA NASTOLATEK Szacuje się, że większość zachorowań na anoreksję przypada między 11. a 19. rokiem życia. Nastolatki są najbardziej narażone na zachorowanie – głównie z powodu zachodzących w czasie dojrzewania zmian emocjonalnych. Jednak chorują także starsi i młodsi. Coraz częściej zaburzenia odżywiania pojawiają się u dzieci, które nie przekroczyły 10. roku życia. ANOREKSJA DOTYKA TYLKO DZIECI Z BOGATYCH DOMÓW Kilkadziesiąt lat temu istniało przekonanie, że anoreksja dotyczy osób pochodzących z zamożnych rodzin. Dziś wiadomo już, że status majątkowy nie ma znaczenia. KTOŚ, KTO JE 3 POSIŁKI DZIENNIE, NIE MA ANOREKSJI Osoby dotknięte anoreksją potrafią po mistrzowsku stwarzać pozory, że jedzą normalne posiłki. A powinny być one pełnowartościowe (kaloryczność i składniki). Należy mieć także świadomość, że istnieją inne sposoby ograniczania spożytych kalorii – od nadużywania środków przeczyszczających, przez forsowne ćwiczenia fizyczne, aż do wymiotów po każdym posiłku. WYSTARCZY NORMALNIE JEŚĆ, BY WYJŚĆ Z ANOREKSJI Równie nieprawdziwe jest twierdzenie, że z anoreksji się wyrasta. Jedną z konsekwencji anoreksji jest zaburzenie mechanizmów związanych z odczuwaniem i kontrolowaniem głodu. Z tego powodu anoreksji nie można wyleczyć, po prostu jedząc. ANOREKSJA OZNACZA SAMOKONTROLĘ I SIŁĘ CHARAKTERU Anoreksja nie świadczy o samokontroli. Osobom chorym wydaje się, że kontrolując swoją wagę, kontrolują też swoje życie. W rzeczywistości zaburzenie odżywiania przejmuje kontrolę nad życiem osoby chorej. miesięcznik "Zdrowie" Aneta Grabowska - artykuł pochodzi z miesięcznika "Zdrowie" |Olimpia Wolf | Konsultacja: Anna Śliwińska, psychoterapeutka zapytał(a) o 15:47 Jak szybko można popaść w anoreksje ? Jak myślicie przez jaki czas chudniesz tyle że popadasz już w tą chorobe psychiczną i ma sie anoreksje ? To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź EKSPERTM e g. odpowiedział(a) o 17:04: Tu nie chodzi o stopień wychudzenia, o szybkość chudnięcia. Skutki fizyczne są widoczne dopiero po jakimś czasie choroby, która psychicznie opanowuje bardzo szybko. Wtedy chora osoba całkowicie traci kontrolę nad chorobie możemy mówić, gdy taki stan trwa bynajmniej około 2 miesięcy i więcej. Np, nie można chorować jeden tydzień, czy dwa, ani też zachorować z dnia na wygląda tak, że np postanawiasz się jesz mniej słodyczy. Wprowadzasz w jadłospis zdrowsze zamienniki produktówCałkowicie odrzucasz te "niezdrowo" gdy to nie wystarcza - zaczynasz zmniejszać limit mniej, mniej i końcu jeszcze cięższe ćwiczenia stopniowo... Odpowiedzi EKSPERTSourire. odpowiedział(a) o 15:57 anoreksja fizyczna jest wtedy gdy Twój organizm jest tak wyniszczony, tak wygłodzony, że odbiera Ci sił. może doprowadzić do tego, że z wielkim wysiłkiem podnosisz chociażby butelkę z wodą. organizm może wyniszczać Cię od środka. kurczy Ci się żołądek .ale anoreksja to przede wszystkim choroba psychiczna. masz tak okropne obrzydzenie do jedzenia, że praktycznie nic nie jesz. po jakimś czasie dziwne jest dla Ciebie określenie 'głód' bo go nie odczuwasz. czasem masz ochotę coś zjeść, ale w głowie masz walkę, sama ze sobą. wyobrażasz sobie w głowie, że ktoś odradza Ci jedzenia, mówiąc, że jesteś gruba, że przytyjesz, a sama chciałabyś zjeść. jest jeszcze tak, że po zjedzeniu czegoś, widzisz siebie grubą, po prostu to widzisz, w lustrze. brzydzisz się własnego wyglądu. a zaczyna się wszystko od tego, że chcesz schudnąć, kilka kilogramów, potem jesteś chuda, wszyscy to widzą, ale nie Ty, chcesz chudnąć więcej, przestajesz jeść, a zaczynasz nałogowo ćwiczyć. No to jest choroba psychiczna. I można się szybko jej nabawić. Bedziesz myślała że jestes gruba, i przetsaniesz jeśc..a jeszcze gorzej z toba będzie jak np. będziesz ważyła ...załózmy 30kg przy wzroście , a dalej będziesz myślała żę jesteś gruba . Ponad to cięzko jest z tego wyjść, czasami nawet w ogóle, wypadają włosy, zębby, nerki wysiadają. Straszna choroba według mnie nie da się określić tego czasu, można popaść w tą chorobę nie akceptując siebie, będąc zbyt perfekcyjnym, odchudzając się rygorystycznie blocked odpowiedział(a) o 16:10 Hmm... jak będziesz mało ważyła nic nie jadła bo wydaje Ci się, że jesteś jeszcze za gruba to możesz mieć taką chorobę. Adam;p odpowiedział(a) o 16:19 ikstrzy odpowiedział(a) o 15:48 zależy od człowieka i jego organizmu , ale tak ok ! miesiąc ;) Za to odpowiada psychika. Gdybyś ciągle widziała siebie jako grubą i ograniczyła jedzenie do zera, miałabyś anoreksje. Jeżeli jednak, CHCESZ to zrobić i to w dodatku po nic, nie uda Ci się. Przestaniesz jeść - narobisz sobie niezłego bigosu i przestaniesz się rozwijać, do końca życia, będziesz niską, niedorozwiniętą marudą ;D Hm,m to zalezy od organizmu ale anorejsja jest naparwde groźną chorobą;( Daisii odpowiedział(a) o 14:23 sucha333 odpowiedział(a) o 20:09 Tego sie nie do określić , ja np. mam 16 lat 163 cm i waze nie cale 37 kg jestem bardzo szczupła , i nieraz słysze głupie komętarze oo anorektyczka , chodz nią nie jetsem . ALe nie powiem bo patrząc w lustro widze sb grubszą , to jest straszny lek przed przytyciem , tak to nazwe . Wikiszka odpowiedział(a) o 22:06 Jeśli chcesz popaść w tą chorobę to pomyśl 3 razy. Ja chorowałam i nadal choruję na anoreksję. A co do pytania. Zaczyna się jak coś Ci się w sobie nie podoba, więc normalnie się odchudzasz i ograniczasz posiłki. Potem jesz mniej, mniej, mniej.. A potem głodówki. Moim zdaniem w anoreksję wpadasz jak zaczynasz głodówki. Na12345 odpowiedział(a) o 15:14 Powiem tak możesz jeść: chipsy, żelki, KFC, MC Donald's, orzeszki I inne fast food bo to choroba psychiczna. Uświadamiasz sobie że jesteś gruba świnia itp. Ja miałam anoreksję I naprawdę to jest koszmar a nie choroba Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub

jak wpaść w anoreksje